Cando foi a primeira vez que che sorprendeu a música?
1961. Aos 10 anos, no cine Eslava de Burlada, vin o grupo Os Permans de Pamplona, con guitarra eléctrica. Para min era o comezo do rock, que rompía co que fixera até entón.

Que buscaba vostede en Madrid?
O seu irmán José Mari atopábase en Radio Madrid con Joaquín Lujua. Atraíanme moito a radio e a música e fun estudar Imaxe e Son. O meu irmán meteume na radio e foi a miña escola. Coñecín a Gonzalo García Pelayo, Xullo Ruiz, Montxo Alpuente, Juan de Pablos, Juan Claudio Cifuentes… Era terrible para un mozo de 20 anos de Pamplona! García Pelayo, patriarca do rock andaluz, ensinoume que, aínda que era unha técnica importante, o sentimento tiña importancia e o sentimento tiña que aflorar. Cambioume a forma de ver o mundo: o importante non é tocar ben.

Os anos de Madrid foron moi intensos politicamente… Si, entre
1971-1974 a cidade estaba contra Franco e os mozos eramos acratas ou hippies, pero antes vivira en Pamplona en maio de 1968, correndo antes dos grises e repartindo panfletos.

Unha vez terminados os estudos, volta ao País Vasco.
Madrid ía cambiando a peor e tiña a sensación de que aquí ía vivir cousas ricas. Mudeime á cadea Cope de Pamplona e en setembro de 1977 regresei a Navarra.

E ademais da radio, empezaches a escribir…
Si. Fixen o programa de radio A Tubaxe, que en 1978 converteuse en Máis ou menos rock. Empecei a escribir en egin: críticas de discos, entrevistas… En 1978 escribín un artigo sobre Sex Pistols, pero Egin non o publicou. Desde a esquerda vían moi mal o punk. Deixeino e empecei a escribir en Muskaria.

E comezaron a dar a coñecer a escena musical de Pamplona.
Predominaban os cantautores e a música política, pero preferiamos dar a coñecer novos grupos e empecei a organizar concertos pola radio: Kafar Naun foi o primeiro equipo dAs Drogas, Tension de Josetxo Bitxo, Tubos de Prata, Tocamas…

Ti tamén creaches o grupo, non?En
Madrid fixera café-teatro con músicos de jazz, pero non funcionou. Pero en Pamplona, como se podía facer música sen saber tocar coa explosión do punk e do new wave, creamos Ful e Mol: Durou até 1980.

Despois, empezastes a traballar en Soñua e abandonastes a liña de folk.Despois de gravar unha
xota e outros moitos estilos, propuxen crear o subsello Nafarrock. Comezaron co Single dA Polla e viñeron por detrás Barricada, Hertzainak, Kortatu, Cicatriz, Jotakie… O de Barricada tivo un gran éxito e Nafarrock comeuse Soñua. Non gravabamos en Madrid. Nos estudos de gravación non gardaban ben aos grupos de aquí, e ademais na mobidan de Madrid non había rock vigoroso.

Cal foi a clave do éxito de Oihuka? Falta de competencia? O carisma dos grupos musicais? Non
souberon xestionar ben a economía de Soñua e xurdiron opinións contraditorias para traballar. Por fin vendín Soñua Elkar e creei Oihuka para Elkar. Podía arriscarme. Os grupos dos anos 80 tiñan un carisma moi grande, en España non había un grupo tan interesante, a mobida de Madrid era unha pena… Ademais, aínda que os nosos discos fosen urbanos, tamén eran benvidos no medio rural.

Que beneficios e que dificultades trouxo o Rock Radical Vasco? Un
gran beneficio: coñecemento sobre infraestruturas, música e instrumentos, salas de concertos, estudos de gravación; e un estilo musical que deu a coñecer o noso pobo. Doutra banda, estableceuse un estereotipo: un estilo musical relacionado cun tipo de pensamento.

Que lles dirías a quen afirman que hoxe en día non se crea un grupo similar ao pasado?
É habitual. Até os 25 anos dedicámonos a absorber a nova cultura e a nova música, e a partir de aí xa non estamos tan atentos. Con todo, é certo que na década de 2000 a tendencia ao malgasto de grupos e á sobrevaloración da imaxe foi demasiado elevada; a imaxe débese crear por si mesma. Fórmanse grupos carismáticos e de alto nivel, pero a xente non vai velos. Ata que sacan o seu terceiro disco non pon atención e logo sorpréndense: aí están, Ken zazpi, Kerobia, Zea Mays...

Entón, é vostede optimista? Os grupos que se creen terán mellor acollida?
Si. A crise vai ter consecuencias importantes. Esta crise é moi dura e traerá consigo un movemento musical dos máis novos. Non sei si será rap, reggaeton ou algo así, pero seguro que será moi reivindicativo. Os movementos fortes veñen inadvertidos cando ninguén os espera.

Pero para ter éxito nun concerto só serven os grandes grupos de sempre.As
txosnas, comisións de festas, etc. contratan grupos que sempre son coñecidos e non lles deixamos a oportunidade de dar a coñecer aos novos. Si enfrontámonos ás novas e vellas xeracións, eu, por principios, sempre estarei a favor dos mozos.

Cales son as maiores alegrías da discoteca?
Moito. Tijuana, Potato, De aquí! Skalariak, Urtz, Marea, Huajolotes, Ken zazpi, Koma, Berri txarrak... A canción Rula de Potato estivo en primeiro lugar nas radios de Perú! Por outra banda, lamento non ouvir a maqueta de S.A.; e pareceume Extremoduro como A Polla.

A discográfica Gor tivo moi bos ollos para descubrir os grupos, pero tivo máis dificultades para manter os grupos… Foi creada en 1991 polos irmáns
Gor Goñi. Connosco naceron outras discográficas, pero había moitos grupos interesantes e fomos rápidos: Descubrimos Urtz, Exkixu, Parabellum… e empezamos a repartir discos para reducir gastos. Doutra banda, non creo que os grupos e as discográficas estean casados para sempre; iso vén das multinacionais. Ademais, moitas veces os primeiros discos son os mellores.

Hai tempo reivindicabas a necesidade de crear grupos de pop en eúscaro. Cubriu Ken Zazpi ese baleiro?
Si, e Kerobia tamén. Para a normalización da nosa música nas radios, ademais do punk e o rock kañero de aquí, había que ensinar algo máis. Non podiamos seguir fose citando a Itoiz como exemplo de pop.

A aposta de Hemendik At! tamén foi polémica…
Si. O grupo tivo un enorme eco. O eúscaro non existía, e foi recibido con malos ollos polo intelligentista. Como en tempos antigos, os cantautores dicían que a batería era un instrumento yanquee. Os mozos recibírono moi ben, e eu teño moito respecto polos mozos, porque eu tamén era un teenager total. Encántanme estes retos: Huajolotes, Lendakaris…

Nunha época defendeu a radio Gaztea e, en xeral, a fórmula de radio…
ata que se fixo o último cambio. Para dar a coñecer o pop en eúscaro fai falta unha radio, e nunha época Euskadi Gaztea cumpriu esa función. Hai quen non os coñeceriamos sen el: EH Sukarra, Pog Mo Thon, triki-pop… Pero, despois, as condicións foron moi limitadas. Hoxe en día nunha fórmula radiofónica en eúscaro deberíase escoitar obrigatoriamente Izate, e non é así.

Que necesitan os grupos de Euskal Herria para ser exportables?
Xa as hai. A Randeeira Asasina, THC, Lendakaris, Marea, Barricada, Mermaid, Lisabö, Anari, NCC, Betagarri... O importante é manter a identidade. E o eúscaro é un plus. Non tente copiar o que faga outro no seu idioma.

Moitos din que a música é libre.
Se alguén quere escribir unha canción e comprobar que é a súa, ten todo o dereito. Ademais, o comercio da música aumenta o interese pola música. Pero non acepto os métodos de SGAE.

Cal é a función dunha discográfica na actualidade?
O de sempre, cos cambios que trouxo a tecnoloxía: axudar a comercializar os másteres dos novos equipos. Pero cada vez é máis difícil sacar beneficios para manter a estrutura. As autoproducciones soben, pero a autoproducción é dura, require moito traballo. As discográficas alixeiran o traballo do grupo.