Euskal Herria, tamén Euskal Harria, Euskal-tel, Euskal Pizza, Euskal Bideo, Euskal Kebab... Pero parece que non hai Euskal Bihotzik. Coñezo máis dunha proposta –Ola, Holaxe...– que ten en mente, pero de momento só son proxectos. Fáltanos unha revista ou o que sexa sobre Euskal Brangelina, Euskal Belen Esteban, etc. Nestes casos, a necesidade de morbo satisfaise co alleo, e talvez, como suxería Uxue, os vascos non podemos facer iso entre nós, porque nosos outros sempre están máis lonxe. Só podemos atopar aos demais fóra de Euskal Herria, e por iso non podemos andar murmurando en público sobre os nosos famosos. Sería demasiado forte.

Xa o dixen aquí e non quero insistir demasiado na cuestión, pero é evidente que burlarse dun artista estranxeiro mediocre é natural e case san, e facer o mesmo dun de nós, aínda que as razóns sexan exactamente as mesmas, é algo insípido e vagamente. Unha tendencia ao autoconsumo do gutarrismo.

Non temos unha figura pública que se creou para deostala, así que si temos unha chea de personaxes simbólicos e mitificados que se poden vender nas tendas de souvenir. Sen dúbida, necesítanse mitos. Son odiosas as persoas imparciais, frías, ultrarracionalistas, ultrarrápidas e vanidosas que, supostamente, desprezan todo mito. Si, un gutarrismo entre nós tan odioso como o das náuseas. Necesitamos mitos, é verdade, pero preferiblemente sen cafeína e con sacarina. E esa é precisamente unha dos acenos de identidade da cultura pop: crea mitos pero sen tomalos demasiado en serio. Mitos baratos que poden ser arroxados ao lixo despois do seu uso. Aos dezasete anos podes levar a camiseta de Morrisey, aos vinte e dous pode maldicir a Morrisey e ao corenta e cinco ir a un concerto de retorno para comparar o tamaño das súas respectivas tripas. Por iso, non sei si fáltanos o Corazón Vasco, pero si polo menos a Euskal Popa, como dixeron moitos.

Este é o último ttakun desta tempada. Botei unha ollada ao deste ano e deime conta facilmente de que houbera bastantes revoltas, balbordos, etc., que me meteu de cabeza e sen casco. Que moitas veces estiven dando voltas de barro a madejas. Era seguramente para tratar de buscar aos demais entre nós. Os danos que se puideron derivar non foron moi importantes: catro crochet á esquerda , dous á dereita, cinco uppercuts, un total de sete golpes directos... a campá salvoume moitas veces. Os que me din que me queren dixéronme que xa é hora de pór fin a este kamikazismo e a esta mohicanismo. Deixar a arxila do horto e acudir aos lirios, rosas e mapoulas do xardín. Déixame falar destas cousas e comezar dunha vez por todas a facer literatura. Non sei si danse conta de que isto pode ser moito peor, pero, por unha vez, tentarei facerlle caso. Ademais, unha das tendencias da literatura actual é a reutilización de textos persoais –conferencias, columnas...– nas novelas. J. M. Coetzee e Enrique Vila-Matas fixeron algo parecido. Pois ben, na miña modesta tempada tentarei facer o mesmo. Facendo literatura. Escribindo temas para ser reutilizados nunha posible novela. Adiantareivos: Uxue será asasínoa e José Luís o detective.