Demostra que Deus non existe! Este foi o argumento que utilizaron os relixiosos para defender a existencia de Deus. –Como vostede non pode demostrar que non hai Deus, entón eu digo que existe. Ademais, como estaban de acordo co poder, a lingua tamén se someteu a ese pensamento, chamándose a-teo –sen deus- a quen se opuñan, en lugar de aceptar que eles eran cum-teo. quedaban completamente tranquilos, pois non os ateos, que os queimaban, críanse donos da verdade.

Este argumento enganoso denomínase falacia “ad ignorantiam” e é un concepto facilmente captado polos alumnos de bacharelato, porque é fácil de demostrar, que se pode afirmar calquera cousa, aceptar a existencia de calquera cousa, argumentando que non se pode negar o contrario.

E a resposta é clara, eu non teño necesidade de demostrar que ningún deus –ou ningunha outra cousa–, senón que ti tes que demostrar que existe, pero para iso non podes utilizar a indemostrabilidad pola contra.

Baixando ás situacións prácticas, si o uso deste argumento ten xuridicamente a concreción, a presunción de inocencia ou o que se denomina. Isto baséase en que ninguén ten que demostrar que non fixo o que se lle acusa, mentres que o acusador ten que demostrar o que se lle atribúe a alguén.

A semana pasada, no xuízo do caso Bateragune, o fiscal que apoia ao Estado, para confirmar que Arnaldo e os demais estaban baixo a tutela de ETA, afirmaba –en castelán, por suposto– que “non hai documentos, nin datos, que digan que ETA non está na operación política que estes organizaron”. E quedou moi tranquilo ao dicilo (pero non os demais, que están no cárcere), convencido da verdade.

Como se pode asegurar que este fiscal cursou o bacharelato, ocórreseme que hai dúas razóns para xogar desta maneira tan torpe: ou non puido demostrar o que se lle imputaba (e isto quedou en evidencia grazas aos avogados), e por iso, incapaz, recorreu á falacia ou, o que é peor, non viu o que se lle imputaba, e utilizou a falacia para cumprir un discurso absurdo e falto, para protexer a pretensión, por fin.

Un ou outro son os motivos que indican a grave perversidad da conduta deste fiscal. Se isto non é prevaricación, que é entón? (“O delito consiste en que o persoal relacionado coa xustiza, por malicia, négase ou incumpre adecuadamente as esixencias do seu cargo”, di Harluxet).

A ver si todos déixanos en liberdade, xa é hora.