O verán comezou con moito entusiasmo, quizais demasiado fecheiro, pero cando todos quéixanse de que fai calor, non o creo do todo; mesmo no metro suando, ou sobre todo, a mirada deslízase a través das imposibilidades da roupa que lucimos cun xesto suave ao seis e media da mañá, e este ano quizá porque este ano –non– vou andar moi pouco, na txosna, sen os tecidos pesados, bailando, sen a brisa e movéndoa.

Beñat, a túa proposta resulta bastante anticlimática na miña escena: Alaitz e Maider? Tentei entender por que queres pór obstáculos ás paixóns hormonais dos adolescentes, e o que vou dicir desbásteme moito: tentei lembrar a miña época (no verán é unha pena que non sexa sempre máis adolescente), si podía contar algunha liga con Alaitz e Maider. E si, por exemplo, escoitase o de Caperucita, tería que admitir que tamén a min escapáballeme un sorriso idiota. Pero un está disposto a aceptar calquera cousa cando se trata de salvar o punch dunha biografía. E creo que as miñas capacidades de sedución limitadas terían máis probabilidades de éxito con Shakira que saltando con Alaitz e Maider.

Xa non como un neno, cando ía á cociña (isto cóntao como erasmus? ), Entre as nenas, Ken Zazpi era o único que facía competencia a Bisbal, se as letras eran filosóficas, quizá (talvez) a medida de Bisbalen. Cambiando de tema, ou non tanto, quen sería ofendido nesa afirmación/comparación, Ken Zazpi ou Bisbal? Tomámonos con naturalidade falar dos nosos famosos coma se o fosen? Pode ser un artista vasco un artista áxil, comercial e recoñecido como tal? Como un produto máis que produce o espectáculo? Ou tal e como sinalaba Juanjo Olasagarre en Deia, damos a todo isto a categoría de símbolo? E a quen se alimenta demasiado de símbolos, a igrexa demostrou en máis dunha ocasión como se axita o humor. Lembro unha columna de Xabier Larrañaga, na que morreu Xabier Lete, na que sinalaba a falsa construción simbólica da figura, e por iso as burlas que recibiu, BEÑAT, que vostede recibiu por criticar á esquerda abertzale (moi poucas, unha ou dúas), déixanas á altura da caricia. E cousas tan simbólicas non serven para andar na txosna en alberdania.

Nunha entrevista de Arantxa Iturbe a Ramon Saizarbitoria (felicitación), o escritor comentaba que quizá lle parecía que a ausencia dun telecebor propio podería ser unha explicación das audiencias máis altas que ten Telecinco no País Vasco (non me gusta a palabra telezabor, fáltalle concreción, porque non sei si sinala os informativos de Piqueras). E, máis aló das circunstancias, o valor superior de todo o vasco permítenos analizar publicamente a proxección pública do personaxe e as súas causas? Xa non necesitamos algunha sección da nosa “sociedade e xente” para contar os segredos dos seráns: trapos sucios, rosas e negros? Agora, ademais, no verán, o día da poesía e a txosna dantza confúndennos tanto.