O sector que na actualidade preside a esquerda abertzale ha decidido utilizar o caso Bateragune na súa loita interna, o que estes días foi xulgado na Audiencia Nacional. Otegi reivindicou máis claro e en voz alta que nunca a cova que existe entre este sector e ETA. Por boca de Otegi, a opinión pública ha aprendido que se trataba dunha estrutura de Bateragune Ekin. Que ETA e Ekin vían posible unha acumulación de forzas soberanistas e de loita armada, non agarrei o grupo de Otegi, Rafa Díez e Rufi Etxeberria, entre outros.

Estes dous sectores presentan algunhas diferenzas crave nas materias, como a loita armada, a vertebración territorial ou a acumulación de forzas soberanistas. E entre eles, o máis significativo é o da loita armada, que no seo de HB e ETA xerou moitos problemas nos últimos 30 anos. O debate sobre a loita armada no MLNV foi constante e, como consecuencia diso, tamén foron numerosos os apartados ou apartados. A comezos da década dos 90, por exemplo, Iñaki Esnaola foi expulsado da dirección de HB nun duelo interno similar. Tras a derrota de Lizarra-Garazi, a actitude contraria á loita armada foi o principal catalizador de Aralar, liderado por Patxi Zabaleta.

Nesa disputa dos métodos de loita sempre gañou a liña oficial, é dicir, a dirección de quenda, mesmo cando neles estiveron Otegi, Etxeberria ou o propio Díez. Sempre foi así até despois da derrota de Loiola. Ese foi o punto de inflexión do debate actual da esquerda abertzale e no corazón dese fracaso materializouse a histórica vitoria do sector de Otegi.

É unha vitoria tecida paso a paso e parece que é conveniente empezar a contar. Os imputados e testemuñas de Bateragune comezaron a debullar pasaxes e, entre outras cousas, o pasado domingo Gara tamén ofreceu o seu punto de vista a través dun artigo asinado por Iñaki Altuna.
Desde que en 2009 deuse o debate interno da esquerda abertzale até hoxe, o sector que gañou o debate puxo en escena a súa forza: as multitudinarias roldas de prensa con xente de referencia, o apoio de medios de comunicación próximos, o Pacto de Gernika, o grupo internacional de Brian CURRIN, os acordos con Sortu, EA e Alternatiba… e, por último, a aparición de forzas de Bildu e o 22 de maio.

É evidente quen vence e a que obrigou a ETA. Pero, como están nestes momentos as relacións de forza dentro da esquerda abertzale? Está claro que para os procesados de Bateragune é xuridicamente clave explicar o que eles estiveron facendo. O fío principal era coñecido, pero os detalles axudan a desbaratar as acusacións da fiscalía e a levar o resultado do xuízo á única posible conclusión: a absolución.

Polo momento, é evidente que ETA decidiu someterse ao que a maioría da esquerda abertzale ha decidido facer. A continuación da tregua e a suspensión do imposto revolucionario son moi expresivas, esta última pode ser decisiva. A desaparición da kale borroka tamén é moi significativa. Entón, en que quedaron os sectores perdedores? Evitouse totalmente o risco de fragmentación? E pódense alargar polo menos dúas hipótese: unha, todo está orientado, non hai risco de división e, por tanto, pódese comezar a contar o sucedido e a consolidar a historia; dous, aínda hai un nivel de competencia e, por tanto, un risco, e este xuízo tamén é un instrumento máis para esa competencia. A lóxica e a análise dos feitos reforzan a primeira hipótese, pero o resultado do xuízo e as súas consecuencias tamén darán máis información sobre o caso.