Cando os paisajistas creamos paisaxes, centrámonos na natureza e necesidades dos usuarios. A principios de século fun vivir á montaña e mergulleime na creación dunha paisaxe que nunca acabarei: as terras da miña casa.
Dentro das mouteiras do gato, hai un forte pendente na parte traseira da casa. A solución máis axeitada é evitar a pendente pronunciada e a pendente, e no canto de tapar ou sobrepelar, reforzar a escarpa. Plantando un bosque, con ramas e follas de árbores e árbores, con toda a súa forma, construír un salto aínda maior. Mesturando as distintas cores, formas e texturas, tirando un encima do outro, quero conseguir unha gran pendente.

A pendente de Bertagi fíxose tremenda e inclinouse cara ao meu modo de ser. Quen me coñece sabe: son llorón. Levei a efusión das bágoas a un pequeno chuvieiro descomunal das árbores.

Por encima da cima háxalas chorosas, Fagus sylvatica “Pendula”, un dez, co paso dos anos vanse a facer magníficas e á parte posterior váiselle a engadir unha profundidade impresionante. Debaixo, árbores froiteiras llorones: Prunus subhirtella “Pendula” cerdeira elegante, néboa de pétalo fino de primavera. Ao seu lado xacían os manzanos, tamén estes híbridos lacrimosos: Malus x scheideckeri “Rede Jade” e Malus x “Royal Beauty”. Das flores vermellas e brancas da primeira nacen pequenas mazás vermellas que, aínda que caen todo o follaje, permanecen alí no inverno para xúbilo dos cariñosos. O segundo ten todo o seu follaje vermello escuro e son da cor vermella máis escuro as mazás que proceden das flores rosas vivas da primavera, ata que son tamén comidas polos picos do frío de inverno.

No fondo deste choroso bosque, baixo todas as árbores e árbores, hai unha árbore que se secará as bágoas destes saloucos: Davidia ata. Cal?