O presidente do Partido Popular, Mariano Raxón, declarou solemnemente que non espera nada bo da alcaldesa de Donostia-San Sebastián. Bo, ten todo o dereito de expresar a súa opinión. Eu, por exemplo, tampouco espero nada bo do alcalde de Pamplona. Sospeito, con todo, que o que dixo Raxoi foi nun intento por evidenciar a presunta falta de lexitimidade de Bildu.

A chegada de Bildu ás eleccións foi obxecto de debate en varias televisións españolas: si é boa, por que conseguiron o éxito, que vai pasar en San Sebastián (todos os xornalistas non descartan a Apocalipse). Nos xornais, os resultados de Bildu déronse a coñecer en grandes titulares. Pero se o buscabamos, poderiamos atopar facilmente outros temas posibles: Segundo o diario Público, ao redor dun centenar de cargos -concelleiros, alcaldes, parlamentarios– elixidos nestas eleccións (nas que non están presentes) acúsaselles dun delito de corrupción; é dicir, os xuíces aínda non lles declararon inocentes ou culpables. É curioso, pero non vin debate sobre iso na televisión.

Nunha televisión da dereita, María San Gil expresou a súa preocupación polos resultados obtidos polo nacionalismo na primeira liña. A súa preocupación e a súa indignación. Por referencia obrigada a ETA, quedou claro que San Gil está máis preocupado polo voto de moita xente aos nacionalistas que por calquera outra cousa. O tres xornalistas que estaban ao seu lado, babeando por litros, coincidiron no punto de vista de San Gil. A pesar de que en Valencia se construíu un aeroporto cargado de corrupción, en Castelló non hai ningún avión, o Partido Popular ha conseguido os mellores resultados da súa historia. Esta valenciana, con todo, non parece ser motivo de preocupación.

É curioso o modo de pensar dalgúns. O que Bildu pode facer en Donostia é máis preocupante que o que fixeron outros e o que van seguir facendo. O Tribunal Constitucional declarou inocente a Bildu e aprobou as súas listas, que seguen pendentes de ver a inocencia de varios candidatos do pp e do PSOE. Con todo, hai quen pensan que votar a Bildu prexudica á democracia, mentres que votar a Camps e Fabra parece que é unha mostra da saúde desta democracia.

En calquera caso, parece que estamos no camiño da normalización. Aos poucos, Bildu está a coller o papel de Esquerra Republicana nos debates sobre Cataluña ao redor da política vasca. Ou lle están dando ese papel. A partir de agora, co pretexto de Bildu, poderán facer de boa e mala policía nos faladoiros. A Policía Malvada lembrará unha e outra vez que Bildu vén do mundo de ETA e que, por tanto, é marxinal. O bo policía, pola súa banda, dirá que Bildu representa ao independentismo, e engadirá que, aínda que non estea de acordo co independentismo, hai que respectar esa posibilidade (e despois, coma se non dixese case nada, tendo en conta as diferenzas boas e malas, en Euskadi mostrarase a favor dun acordo entre os dous grandes partidos).

O independentismo, desde o punto de vista de España, vai ser unha enfermidade. Para denunciar en voz alta ou para curar en silencio, pero a enfermidade. Por iso, a min tamén me preocupa San Gil, o que vai pasar en San Sebastián. Pero, a diferenza de San Gil e a diferenza de Raxoi, eu espero cousas boas do alcalde de San Sebastián. Porque me gustaría adiviñar na política que vai facer.

Nunha radio, Carlos Iturgaiz comentou que a cidadanía vasca ten preocupacións normais: traballar, gañar diñeiro, ir de vacacións ao Mediterráneo... Oxalá fose así. De momento, seguirei con esta inquietude pouco común. A ver si a enfermidade convértese nunha epidemia.