Un dos libros máis representativos da escritora Natalia Ginzburg é Gure etxeko kontuak. O título orixinal é Lessico famigliare, pero témolo en eúscaro, porque o tradutor Fernando Rey, que non necesita grandes presentacións, traduciuno ao euskera en 2004 para a editorial Igela. No noso libro de contas domésticas, Natalia Ginzburgo analiza a condición “terrorífica” que chamamos familia, e, de paso, lembrando a pais, irmáns e familiares, á sociedade que nos rodea. Cada crónica familiar, do mesmo xeito que cada época, é unha e a mesma, difícil de repetir, pero ao ler o libro de Natalia Ginzburg dámosnos/dámonos conta de que nos trae á mente cousas de casa moi próximas e elementos do ambiente doméstico moi actual. Non hai nada que poida prexudicar máis á familia que a propia familia, e, como eu entendo, o que lle ocorre á política de esquerdas na súa tradicional actitude, describe ben ese misterio especial de que á política de esquerda non lle vai a facer máis dano que a política de esquerdas. Non se pode vivir sen amolar á familia en nome do amor eterno. Beñat e Uxue vírono, eu tamén, hai tempo, pero deime conta de que a necesidade de aceptar ponme moi triste. E debo admitir que o maior inimigo da alma é a Igrexa mesma, como se debe admitir, ou que o máis feo dos contrarios á seguridade dos súbditos é a policía mesma. Aos caseiros encántalles a familia, pero aos da outra casa e en casa dos outros. Aínda que a coalición Bildu logrou unha vitoria clara nas eleccións forais de Gipuzkoa, esa vitoria non é máis que un espellismo para min. Porque a derrota dos partidos de esquerda é transparente, é indiscutible. E é unha realidade que describe ben a señora Rosalía Mera, fundadora de Zara e a muller máis rica de España, a necesidade de mostrar a súa solidariedade co movemento M15, “Planto e temos que dicir ‘así xa non’”, manifestou a de bo corazón antes de entrar a rezar na catedral dA Coruña. O capitalismo insensato ha inoculado o seu tolo corazón nos nosos costumes, inventouno, e confundiuse cos nosos sentimentos polo cotián: pómoslle os museos, o último, en Getaria. Está claro que os de casa somos amantes dos pepinos contaminados, e metéronnos outro na ensaladilla da personalidade. O de casa, o de casa, pero non o sabemos. O maior obstáculo de Jorge Oteiza foi tamén a estupidez dos seus compatriotas, os seus inimigos máis parvos, entre eles o seu irmán menor, Antonio. “Aínda que sexan fillos dos mesmos pais…”. Sendo irmáns así dentro de casa non necesitamos inimigos externos. Non fai falta! Pero a carne da familia é débil. Aí están Vicky e Mari Jose, querendo ser irmás xemelgas, e as probas de ADN non, nin irmás, nin xemelgas, nin se coñeceron nunca. Historias do Terror. É posible que Goizargi Estibaliz Carranza Zabala lembrase algo parecido, mentres descortizaba os corpos do seu ex marido e do seu noivo, os desgarraba e escondíaos no soto da súa xeadaría de Viena. A policía preguntoulle por que o empuxou, e Esti recoñeceu: “Os problemas da familia, as cousas da casa”.