As polémicas declaracións do cineasta Lars von Trier en Cannes sobre a súa posible comprensión de Hitler pasaron desapercibidas. A actriz afirmou que quere que o seu próximo filme sexa en directo pornográfico. Deume a impresión de que trataba de igualar o ir máis aló da xustiza política coa propia implosión da arte. Quizá sexa o momento de porse apocalíptico e reivindicar a pornografía de todo o cine como Atxaga está convencido de que “a literatura infantil e xuvenil devorará toda a literatura”. Paréceme un reto tan difícil como escribir un libro infantil non vergoñoso, ou a letra da canción de Nafarroa Oinez, facer o guión dunha película para “adultos”. É certo que hai quen emprendeu o camiño e, quizá, o gran día da unidade total: Baise-moi de Virginie Despentes ou 9 songs de Michael Winterbottom; The Raspberry Reich de Bruce Labruce, a quen nunca me atrevín a recomendar a Hedoi Etxarte (con consignas como “a masturbación é contrarrevolucionaria”) ou, non tan radical elegante, I waia your love.

Para Umberto Eco, a forma máis precisa de distinguir unha película porno dunha convencional é, digamos, o uso da elipsis. Como xa expliquei noutra parte e os amigos tivéronme que escoitar a miúdo, despois do que hai que facer neste tipo de películas e até o próximo tour de force, o director ten que cumprir uns minutos, un mero recheo, para que o espectador se recupere, e niso os produtores non queren gastar demasiado diñeiro en guións ou directores artísticos, porque saben que cumpre unha función de transición, e que o espectador está a esperar. Por iso, o protagonista aparece subindo unha escaleira, desde o primeiro piso até o ático. O que noutras películas (salvo excepcións iranianas) daría en elipsis.

Esta falta de elipsis fai problemático, se non imposible, o carácter artístico da pornografía. Non hai lagoas que encher. En lugar de sublimar a motivación sensual que hai detrás de todas as accións da vida, todas as obras de arte fano de maneira máis implícita ou explícita –xa sabedes eses conceptos–, e desencubriendo o mecanismo interno, o primeiro motor, doutras ficcións. Neste sentido, se se lle pode chamar arte, é unha arte técnica, non unha historia nin interpretación (aínda que isto non se pode negar, os actores, sobre todo cando deixan de falar, entran de cheo nos seus personaxes e, na maioría dos casos, tamén nos personaxes próximos), pero, con todo, cunha gran capacidade de axitación e influencia, tanto a curto como –probablemente máis importante– a longo prazo. As novelas románticas ensináronnos o amor (cf. Madame Bovary) e o cine non pornográfico (curiosamente coñecido como “cine”) ensináronnos a principios do século XX como bicarnos. O porno, sen ningunha dúbida, ensinounos a coreografía do coiro, con xestos, palabras.

Un amigo seu, que traía a colación un tema inspirado, dixo: “Na cama, o que lle segue fai amor (sic) e o que dá considérase actor porno”. Facendo eco da frase de Septimio: “O que escribe fai o amor (sic), o que le ségueo”). Talvez nas nosas camas realicemos unha arte pornográfica imposible noutra parte. Luces, cámara, acción!