Pola calidade do vídeo que a súa amiga colgou en Facebook, calquera diría que é dos anos 1960 ou 1970; o estilo da música e o aspecto do tipo que canta –pelo castaño, bigote espeso– levan a imaxinación a aqueles tempos. Pero hai algo que fai saltar a faísca na cabeza, xa que non é habitual escoitar en cancións de estilo ye-ye de fai uns 50 anos “co puño no alto imos vencer, co pé piso a cabeza dun burgués”. Tampouco que o título dunha canción sexa Unha oligarca de merda máis. Lembra: supostamente estamos na década de 1960 e o punk non existe. O artista chámase Bombita Rodríguez e, por suposto, non é dos tempos ye-ye, senón dos últimos tempos. Da Wikipedia despréndese que Canle 7, en Arxentina, apareceu por primeira vez en 2008 por televisión e foi creada por Diego Capussoto e Pedro Saborido.

Pero un bo músico apócrifo non é nada sen unha biografía falsa –pregunte á banda euskaldun The Sparteens–, e Rodríguez tamén ten a súa: ademais de ser cantante pop, é montonero, un extensor da doutrina peronista e marxista; e nos anos 70 tivo que marcharse de Arxentina, vive en Cuba, hoxe desarruinado. A cuestión parece broma, pero é evidente: a música pop inxenua e a política extrema da esquerda son elementos antagónicos e a fusión de ambos xerou unha bomba, unha desculpa, un “bombit” semiótico en Arxentina, e por detrás bastante debate e pouco crítica. Tal e como explicou María Verónica Elizondo nun artigo da revista literaria 452ºF, Bombita Rodríguez lexitimaba a cultura dominante dos anos 60-70, “pero, doutra banda, a subvirtúa ao destacar o grao de codificación das representacións”. A conclusión é que a arte atopa físgoas para desfacer a rede de intereses opresores. E ademais –engadimos nós–, utilizando o humor.