No novo tempo a sociedade ten novas preguntas e dúbidas. Tamén os maiores, aínda que están formulados doutra maneira. Parece que o noso é o tempo da encrucillada. E as novas situacións dan lugar a novas prioridades dentro do individuo. A das preguntas centrais, si non a das centrais, é a da educación. Todos os axentes están de acordo á hora de recoñecer que a educación é moi importante, pero esas forzas admíteno de maneira obrigatoria. Non percibo que se lle dea, nin moito menos, a importancia que ten este obxectivo estratéxico. Cústalles apostar pola educación. É posible que lles resulte difícil apostar por estratexias que non arroxan resultados inmediatos. Poida que non exista capacidade para unha visión de interese xeral. Unha especie de imposibilidade de establecer prioridades para o futuro. E non é tanto porque se tramiten pequenos orzamentos no ámbito da educación, senón porque non se renovan nese ámbito. Hoxe en día xa hai suficientes bases científicas para coñecer ao neno. Recentemente coñecín a extraordinaria achega teórica de Rafael Cristóbal e a súa aplicación en Arizmendi Ikastola. É unha pequena revolución para cambiar de raíz a vella pedagoxía. Atención.