No medio das palabras, no medio de toda inquietude e de toda tolemia, querían falsear a verdade e mentir, a verdade. Naquel indicible xacemento, no medio de toda a axitación e a corrupción, a verdade foi prendida e a mentira quedou libre. Engadíronse lodo á verdade e brillaron ante a mentira.

Os mentireiros burlábanse implacablemente dos seus paisanos. Unha vez á semana, bestas indomables de todas as formas e cores. Todos os días, bestas feroces e atravesados por piquitos de corazón. Desta maneira, todo o que había no mundo era encolerizado.

Nos ceos o mesmo. E para que os terrestres se acendesen e rebelásense contra aquel demasía, o vagabundo San Antonio ordenou que nas súas alturas tivese un pernil curado polos ventos fríos do norte e salgado polo salitre explotado nas montañas azuis máis abundantes, fermoso na area, ben escondido e escondido, para que puidese comezar e gozar cos seus amigos.

Ao diaño a guerra. No reino das medias palabras, a indignación levou aos cidadáns a loitar contra os mentireiros. Ante todos estes embusteiros, os exasperados congregáronse nas prazas. Os cámpings foron colocados fronte ao Concello, fronte ao gran teatro e baixo a protección da igrexa habilitáronse os lugares destinados aos indignados.

Celebráronse reunións. Constitución de comisións. Evitar prohibicións. Xulgar fugas falsas. Grandes artimañas, galantas, redondos, buxán… todos foron discutidos e condenados ao lume.

Critican á xente que amente. Espidos de amigos de malas prácticas. Enterraron canteiras de estafas. Os políticos profesionais foron desollados. Desplumar aos pseudocinistas. Arrincaron escamas de pescozo aos seus e acólitos dos poderosos.
E tentaron definir unha nova verdade. Aquí e alá ouvíronse frases que non se poden negar segundo a razón. Circularon na fala da xente grandes verdades, claras, buxán e redondas.

Despois do escuro maio, chega un vago claro, e todos soñaron cun pan abundante.

Á hipocrisía, á guerra. No reino das medias palabras, algúns prometeron acabar co paro. Liberdade de todos por parte doutros. Que alguén traballe xustamente.

Os que non o son casáronse. Apartade aos que existían. Transfigurado, vermello. Disfrazarse, azuis. Espidos, verdes. Os xordos tocaban, os cegos pintaban. Que primavera tan colorida organizárona!

Algúns cidadáns tomaron as urnas para denunciar a mentira, sacar á luz o que se debe á verdade, loitar pola xustiza, acabar co paro. Os veciños foron a votar. Envolveron os seus soños en papel branco. As caixas fortes para as visións foron feitas de cor laranxa intenso. Cos verdes, tesouros imaxinarios.

As votacións contabilizáronse a continuación. Os soños dalgúns se entrelazan nas azaos. Puxeron grandes balas de orella nas mesas. E reivindicáronse as consecuencias. Díxoo a televisión. Repita a radio. Mostrar os xornais en columnas… Os gañadores hanse emborrachado ben e os perdedores mal borrachos.

Os votantes míranse entre si. Reúnense nas prazas. Uns e outros se enfadaron. Ninguén.
Un deles tomou o megáfono e gritou ás nubes do ceo:

– Ese do vagil… e a pernila?

– Está aquí, escondido no aparador, pero escondéronme a chave.