“Non podemos ter medo. Os seguidores do Barcelona son como nós. Están amolados como nós”, di un mozo, co micrófono na man ante miles de persoas. O temor a que a Policía abandone a praza creou unha dicotomía especial na acampada: entre os afeccionados ao fútbol e os enfadados. Ata que un mozo ilumina as cousas: “Aquí hai moito culé e todos temos problemas económicos”. Outra intervención: “Temos que crear un partido político para que as nosas ideas estean presentes no Parlamento”, pediu un rastreador. Ouvíronse asubíos, a súa opinión non tivo moitos seguidores. “A mellor ferramenta para loitar contra os bancos é facer este movemento co corpo ao entrar no banco”, di un home que parece encantado, mentres tenta imitar a danza de Shakira. Trátase do xoves 26 de maio, e os acampados da Plaça de Catalunya en Barcelona están a discutir que facer nos próximos días. Centos de persoas participaron na gran asemblea, sen saber o que vai pasar ás 12 horas da noite. Entre eles hai antisistemas, membros do movemento independentista, hi-ppies, afeitos participar nas mobilizacións, mozos ‘apolíticos’ que nunca se mobilizaron e persoas en situación de exclusión. Forman un conxunto heterodoxo e político, pero non partidista. Mentres están reunidos no debate, os Mossos D’ Esquadra preparan o desaloxo da acampada. Pero non poderán facelo. Nas últimas dúas semanas, desde que se creou o movemento dos enfadados, as miradas estaban dirixidas á Porta do Sol de Madrid. Pero CIU, no momento en que tentou desaloxar Plaça de Catalunya, puxo a acampada de Catalunya nos titulares.

Ampliando aos barrios

É unha mobilización interesante. Por unha banda, pola tradición militante e simbólica de Barcelona. Por outro, porque se pode ver como se traballou o catalanismo. Non é casualidade que empecemos a levar a acampada aos barrios. Cando decidiron a descentralización de Sol, xa comezaran a organizar as súas propias asembleas en Sants, Poble Nou ou Gracian. Aí está o futuro, si xorde algo de aquí. “Hai que saír do ghetto de Catalunya. Non podemos asegurar cando empezará a nosa decadencia. E agora, como a xente está contenta e con sensación de vitoria, temos que empezar coa descentralización”. Con estas palabras explícanos Laia, alumna de Barcelona. O debate realizouse con moitas interferencias, independentemente de que se siga na praza. En primeiro lugar, o intento de baleirado. Despois, o partido do Barça... A organización considera que agora é o momento de falar.

É difícil controlar a opinión da asemblea. Iso vírono en Madrid. Os portavoces da Comisión eran partidarios de abandonar a praza. Pero ao facer a votación perdérona. O mesmo ocorreu en Plaça de Catalunya o 27 de maio. Miles de persoas participan nas asembleas que se celebran a diario, unhas 3.000 no caso de Barcelona. O sistema é o seguinte: cada proposta fálase nunha comisión concreta. A participación nestes grupos é libre e leva unha proposta fixa á asemblea xeral. Si hai 40 mans en contra, non vai cara a adiante. Si a mesma cantidade require máis discusión, o texto volve á comisión. É raro, pero normalmente chegan a un acordo. De todos os xeitos, hai que recoñecer que, como se alarga tantas horas, para a segunda hora moita xente está máis pendente dos paquistanís que venden cervexas que da orde do día. “Deberiamos pensar en acabar a asemblea a unha hora fixa”, di Mireia, unha alumna que sofre eses pequenos problemas da democracia participativa durante o período de exames.

Outra cousa son os contidos. Si lemos as esixencias mínimas acordadas http://acampadabcn.wordpress.com/demandes, atoparémonos con moita abstracción: os políticos non teñen privilexios; os banqueiros non teñen privilexios; os ricos non teñen privilexios. “Todos estamos de acordo en mellorar as cousas. Ninguén di que quere ir a peor. Por iso temos que mobilizarnos con temas concretos”, di Sergi, que desde os primeiros días está de acampada. Esta non é a primeira mobilización para Sergi. E está contento. Na súa opinión, en Barcelona conseguiron pasar da teoría á práctica e mobilizáronse para frear os recortes que Converxencia i Uniu está a impulsar no sistema público, especialmente no ámbito da Educación e a Saúde. Nas asembleas e nas comisións fálase de todo: desde os dereitos dos animais até o copyleft. Pero logo, o reto é conseguir obxectivos concretos. O seguinte obxectivo é bloquear o Parlament o 15 de xuño e impedir que os políticos entren na Cámara, o día no que se votan os orzamentos. A cadea humana convocouse hai dúas semanas, antes de que o movemento Democracia Real Xa convocase unha manifestación mundial para o 15 de outubro.

A sombra do catalanismo

Visto desde Euskal Herria, a mobilización dos enfadados do Estado ten un carácter centralista. E tamén se repetiron algúns debates e actitudes en Barcelona. “Hoxe é o primeiro día que a asemblea se está celebrando en catalán”, dixo a moza Meritxell Freixas, preocupada o 25 de maio. Durante a semana e media o coordinador limitouse a actuar en castelán. Outro exemplo: o dereito de autodeterminación non aparece na lista de requirimentos das minorías. “Estas reivindicacións só serven para repartir á xente”, argumenta un home no debate da comisión sobre a autodeterminación. Doutra banda, a reforma da Lei Electoral, a estrela da loita de Madrid, non está na páxina de Barcelona. “Non hai consenso”, din desde as comisións. Saben que, á fin e ao cabo, no Congreso dos Deputados os partidos cataláns perderían forza se se aproba esa reforma constitucional. Os carteis que apareceron co slogan Spanish revolution non gustaban a todo o mundo, e obtiveron unha solución imaxinativa: Converteuse en Social Revolution.

“A xente está farta do que é. Temos que cambiar algo”. Nadia Bestregi –non é euskaldun, aínda que o seu apelido leva a pensar o contrario– é alumna. Son as súas primeiras manifestacións e trata de durmir aquí case todos os días. Quizais o seu perfil é o que tentaron vender nos medios: Andrés Calamaro cantaba “non se que quero, pero llo que non quero”. É difícil definilo no campamento de heterodoxos. Pero algo está a cambiar. E vendo como se mantiveron ante as cargas dos Mossos d’Esquadra, podemos dicir que algo pasa: está a perderse o medo.