chamábanlles os afeccionados: Os azuis. O campo estaba orillado, esmagado, tendido en dirección aos vestiarios, e durante os períodos de choiva abastecíase de tres arroyuelos para a desesperación dos xogadores. Tocoume en máis de media ducia de ocasións coa Real Unión de Irún e o Hernani nos partidos que lles xoguei. Lembro a época na que o dianteiro Astiazaran xogaba alí –o adestrador Amorrortu xogou no SDA Astiazaran–, e que el gustáballe tanto como golpear o balón, golpear ás defensas contrarias. Coñecía tamén a Zornotza Etxano, xa me deu conta de que vivía os dous mundos da mesma terra, aínda que esta parella se fixo máis coñecida na Real Sociedade de San Sebastián que na Real Sociedade de San Sebastián. A semana pasada o SDA, a Sociedade Deportiva de Amorebieta de Etxano subiu a Segunda División B, tras pasar un corenta anos no terceiro. Agora o campo é de herba, Urritxe Barria. Pero hai cousas básicas que seguen sendo as primeiras, os azuis seguen sendo os azuis e o club de fútbol de Etxano Zornotza chámase SDA. Por iso, precisamente, o Villafranca do Goierri, que se converteu en Ordizia, dá a impresión de que o modelo non sempre xera modelo. Dous mundos do mesmo campo. O fútbol tamén necesita unha revolución.