Tilsit (Prusia) 1807. O tsar Alexander I e Napoleón Bonaparte acordaron o fin do conflito entre Rusia e Francia. Mediante o Tratado de Tilsit comprometéronse a prestarse axuda mutua fronte aos inimigos e ademais utilizárono para repartir o pastel europeo entre os dous. Era unha boa noticia e unha boa escusa para a cerimonia. Así, o xefe do Estado Maior do Exército francés e amigo íntimo de Napoleón, Louis Alexandre Berthier, decidiu preparar un día de caza especial para o emperador.

Coa intención de darlle a graxa a Napoleón, Berthier comprou centos de coellos para liberalos no campo de caza (como a Franco cando ía pescar ou a cazar púñanlle troitas, perdices e cervos). Para que fose o que máis pezas de caza botase, o emperador ocupou a primeira liña. Pero entón as cousas non sucederon como esperaban. Os coellos que Berthier comprara eran do caserío, estaban domesticados, afeitos a que os homes lles desen para comer. Ademais, durante o traslado dos coellos á zona de caza, a ninguén se lle ocorreu alimentar aos animais. Unha vez liberados, o piollo da súa barriga fora hermosamente confeccionado e, en lugar de escapar de acá cara alá, precipitáronse a fume de carozo cara ao home máis próximo, pedindo comida. E alí, en primeira fila, estaba o home que se había autoproclamado emperador tres anos antes, un dos mellores estrategos militares da historia, que en apenas unha década conquistaría o oeste e o centro de Europa, até entón sen derrota no campo de batalla.

Todo o cortexo tentou en balde deter o ataque dos coellos, famentos. Napoleón subiu no coche e escapouse daquel “campo de batalla”.

Sete anos despois, Napoleón foi derrotado na batalla de Waterloo. A humillación dos coellos non tivo consecuencias claras nin eco daquel fracaso. Pero, probablemente, a dignidade de Napoleón exiliouse temporalmente a unha especie de Santa Helena.