Obama reuniuse con Netanyahu para falar sobre Palestina, que foi rexeitada polos Vinte e sete. Como pedra angular para a resolución do conflito, Obama proclamou o Estado palestino que se atopa dentro das fronteiras de 1967 e dixo que "non se pode conseguir o soño dun Estado xudeu e democrático mediante unha ocupación duradeira". Pero Netanyahu dixo que esas fronteiras son "inaceptables", que Israel non vai retroceder ás fronteiras do 67 e que a supervivencia do Estado palestino ten que vir da " viabilidade do único Estado xudeu". Non é por iso que Netanyahu dígallo a Obama porque é un home con moitas máis ruínas ou porque ten uns testículos que os que antes tiñan os touros de Osborne, non. Pero non todo o mundo pódello dicir a un presidente de Estados Unidos. Netanyahu dille a Obama o que lle di a Netanyahu porque lle pode dicir o que ninguén pode dicirlle. O que se lle saca da profecía e máis. Por que non vai dicirlle a Obama o que de verdade lle quere dicir, si non ten ningún inconveniente en dicilo. É máis, e para dicilo dalgunha maneira, Netanyahu fará todo o posible, cando diga a Obama o que queira, para que no seu discurso do alto mandatario decátese de quen son os máis altos mandatarios do mundo. E agora é o momento en que entra o Nadal de sempre e acusarame, con toda o seu deidad, de antisemita, anti-israelí e anti-xudeu. As autoridades xudías teñen un pequeno problema e é que os nazis mataron a seis millóns de xudeus coa escusa negra de que tamén eles están convencidos de que teñen todo o dereito a matar a outro seis millóns de palestinos. Non só credes, senón que están a facer unha danza da morte con total impunidade. E si digo isto, dinme que o mísil de Abraham serame introducido no último do dez mandamentos. Na esquina da rúa de Wall Street, en pleno inverno, todos os membros do lobby israelí americano, todos rin cada noite do home que pide á xente que ri del e ninguén ten en conta a dor con que o home chama ao sol nesta noite de inverno do mundo. A dereita mundial quere a todos os que din algo sobre o poder do pobo, sobre a democracia real, sobre as forzas económicas, sobre o sistema capitalista, sobre a inquietude na sociedade do benestar. Eu non se moito de política, pero a dereita, iso que se chama a dereita política, non a metería nin nas partes da política nin das ideoloxías, senón na das feras de dúas patas. A “ideoloxía” da dereita, que é, sobre todo, a barbarie. Horrible brutalidade. E a dereita do mundo parécese a un can de caza insaciable, detrás dun botín. Na Italia cultural Silvio Berlusconi, na Francia intelectual Nicolas Sarkozy e na España artística Cospedal, Aguirre, Camps, Trillo e outro once señoritos pottokittos que, unha hora despois das eleccións municipais de 2011, converteron case todo o mapa de España en azul e azul. Nos nosos pobos non, alguén me dirá, pero tamén na capital de Euskadi, azul en Vitoria-Gasteiz. Comezamos a semana con ambiente estival. A néboa que se formará pola noite non tardará en levantarse e o ceo quedará practicamente despexado en todo o territorio. O vento soprará bambo, pero entrará polo sur, o que propiciará que os termómetros cheguen con facilidade aos 26-28 graos. Os ceos estarán completamente azuis, predominarán os espazos azuis no solo e abriranse tamén azuis nos toldos dos campamentos da Praza de Sol de Madrid. Por tanto, o ambiente será claro, con ambiente gris e ambiente gris en todo o territorio. Pero o sol non.