Ez teñas medo. Dirección: Montxo Armendariz. Guión: M. Armendariz, María Laura Gargarella.
Actores: Michelle Jenner, Lluís Homar, Belén Rueda. Drama. 90 min. Euskal Herria, 2011.

Montxo Armendáriz aborda o seu último traballo sobre un tema espiñento co mesmo estilo sutil que mostrou en películas como Tasio, Segredos do corazón ou Obaba: a historia dunha moza á que o seu pai violou desde pequeno. A película está guiada en todo momento pola mirada da protagonista Silvia, e a súa día a día, pequenos detalles, xestos, miradas, actitudes… contarannos a dura realidade que se esconde detrás, sen ter que recorrer a imaxes morbosas nin ao dramatismo pomposo. Si, o director presentou o tema con gran delicadeza e coidado, cun ritmo pausado, coa súa persoal maneira de contar, desdeñando a estética da avalancha que tantas veces arrastra o cine actual. Pero tampouco evitou a amargura da historia, non se caeu nunha excesiva amargura, senón que simplemente nos deixou aos espectadores sacar as nosas conclusións. Así, o director navarro ha conseguido facer que o espectador senta incómodo na butaca, provocando a emoción e a emoción auténtica, sen recorrer ao sangue, o pranto e o efectismo barato.

Isto débese en gran medida ao personaxe de Silvia. O protagonista busca no violoncelo, no xogo e no amigo da infancia un apoio que non atopa en ninguén máis. A nai prefire ignorala e o mozo ten sentimentos contrapostos de odio ao amor polo seu pai. O espectador pode entender a Silvia en varias ocasións, noutras lle parecería que ten un comportamento erróneo, gritaríalle varias veces para escapar, para non quedar calado, para darlle unha labazada… O director creou un personaxe complexo e cheo de matices, como mostra da confusión que xera a dura e dolorosa experiencia da violación. O pai e o resto de personaxes tamén foron representados de maneira convincente e afastada dos estereotipos.

Destacan, por último, a banda sonora e a escenografía. As obras de Manuel de Falla para violoncello e Bach na súa maioría, son un fiel reflexo do mundo interior de Silvia. Pamplona, pola súa banda, adquire un protagonismo especial: sempre se converterá en fiel á visión de Silvia, agocho, labirinto, fortaleza, cárcere... representado con mestría. Precisamente, a maioría das películas foron rodadas en Navarra por Armendariz, aínda que recentemente lanzou unha mensaxe sorprendente a través da súa conta persoal de Facebook: “Está claro que ninguén é tido en conta no seu pobo. Non creo que volva rodar en Navarra”. As razóns concretas que satisfarán a nosa curiosidade daranse a coñecer máis adiante.