No medio da crise financeira e económica, todos os gobernos din que non parece que haxa máis para manter as pensións, para favorecer o paro, para a educación, para a saúde... e non dubidan en meter o bisturí onde máis dano fai nos sectores populares. O gasto social redúcese moi forte. Vímolo en varios países e tamén o padecemos no País Vasco, dependendo de Madrid, París e Bruxelas. Con todo, hai un capítulo que nunca se toca: o gasto militar e o investimento en armas. Segundo o Instituto Internacional para a Investigación da Paz de Estocolmo, o gasto militar mundial superou en 2010 os 1,5 billóns de dólares de 2009, 4.200 millóns de dólares diarios.

En
2011 apareceron datos máis recentes –con motivo da guerra de Libia– que confirman esta tese, é dicir, que non é para gasto social, pero si que hai diñeiro para a guerra. Dous exemplos: Segundo os expertos militares, cada mísil de cruceiro Tomahawk que Estados Unidos lanza contra Libia gasta un millón de euros. No tres primeiras semanas da guerra lanzáronse preto de 500 mísiles en todo o país. Só en mísiles, en tres semanas, gastáronse 500 millóns de euros. Con cada hora de voo dos seus avións gastáronse máis de 20.000 euros. Calculen as horas de voo e vaian engadindo millóns de euros. No caso do Estado español, segundo fontes oficiais, todo o dispositivo aéreo que ten en Libia podería custar 43 millóns de euros en tres meses. Segundo datos do Congreso español, o custo económico das misións exteriores do Exército español en 2010 ascendeu a 788 millóns de euros. A misión máis cara é a de Afganistán: 464 millóns de euros. Recortan de golpe os gastos sociais e, ao mesmo tempo, hai diñeiro para a guerra, moito diñeiro... E iso recoñéceno os que din que condenan a violencia.