A asociación Banaiz Bagara creou grupos en Urnieta, Hernani, Villabona, Andoain e recentemente en Lasarte-Oria. En Astigarraga houbo un grupo de xitanos romaneses, pero agora está parado. Xestiona os cursos xunto cos concellos da localidade e conta coa colaboración do Goberno Vasco. É o propio Elser quen imparte as clases, ás veces coa axuda dos profesores de AEK, e tamén coa propia Arantxa Arrillaga.

A diferenza do proxecto do barrio, aínda que a convocatoria a realizou para os inmigrantes, os castellanoparlantes tamén se dirixen ás escolas. Isto sorprende a Elser: “Pos o eúscaro para inmigrantes e veñen Cáceres e Burgos. É moi satisfactorio, pero definirse como emigrantes significa algo”. Para completar o puzzle, Elser quere aos vascos nos grupos. De momento, van de alí onde están a aprender ou que acaban de aprender euskera, non dos euskaldunzaharras. Ademais dos estudantes do Estado español, os máis habituais son os senegaleses, paquistanís e os suramericanos.

Elser non sabe como sairán os ensaios, pero os seus obxectivos tenos claros: dirixirse a calquera comunidade de inmigrantes e deixar claro que a lingua de comunicación será o eúscaro; utilizar un método de ensino sinxelo que teña como base o uso; ter en conta o seu campo de traballo para motivar á xente; e falar sobre o eúscaro sen tabús, sobre todo coa comunidade castelán. En relación a este último, Elser, nacido en Alemaña, subliñou que hai que sacalo da trincheira e preguntarlle ao outro como nos ve.

Preguntamos que levou aos euskaltegis a percorrer outros camiños: “Os inmigrantes saben que nos euskaltegis pódese aprender euskera, pero non cren que iso sexa para eles, poden vivir sen utilizar o eúscaro, entenden o castelán”. Tanto o proxecto do barrio como a asociación Banaiz Bagara buscan ao inmigrante, non están quen van vir. Con todo, estes novos ensaios teñen polo menos dúas características: son gratuítos e a viaxe é libre, e o método de ensino non é ríxido, é dicir, o obxectivo principal non é aprender a gramática axeitada e o eúscaro perfecto, senón tratar de reproducir en frases sinxelas as situacións cotiás. Elser escoitou a máis dun alumno dicindo que non crían que puidesen aprender eúscaro porque se lles facía moi raro, incomprensible, afastado.

Eúscaro afastado. Ese é outro obxectivo importante para o creador do proxecto. O eúscaro non é para os inmigrantes: “A xente fálalles en castelán e para eles o eúscaro é a lingua entre euskaldunes. Como non llo fan a el, é moi afastado”. Estudaron en castelán: “Aprenderon o que colleron na rúa. No traballo, nas tendas... se lles falásemos en eúscaro aprenderían eúscaro. Iso non significa ‘nós en eúscaro e se ti non entendes’. Debemos facelas atractivas e de forma aberta: utilizando palabras e estruturas sinxelas, falando amodo... e si necesítase o apoio do castelán, utilizalas”. Elser ten claro que a lingua de comunicación para a integración ten que ser o eúscaro e que para iso os vascos temos que ter conciencia diso.

O Elser é optimista. Enfróntase a senegaleses, paquistanís, suramericanos, e non ve ningunha postura contraria ao eúscaro, senón que os percibiu sen necesidade de eúscaro. Había que crear unha necesidade.