Harrituta ala?
Horrela esan zidan –galdera intonazioarekin– aldameneko eserlekuan topatu izaten dudan edadeko emakumeak; egunero, lantegirako joan-etorrian, autobusean berba lagun dudanak. Bera, paseatzera joaten da. Eta ibiltzeak ematen dion baretasunetik, patxadaren sosegutik, bere hitz-jarioa oparoa izaten da niretzat. Bizitza bizitzeak eman dion jakinduria ez da makala. Gerra ostean, Frantzian, liburutegi batean lan egin zuen. Berak dio liburuetan, hautsa aurkitzeaz gain, bizitza zeharkatzeko denetariko kaleak aurkitu dituela. Eta plaza ederrak atsedena hartzeko. Baita bihurgune txar asko ere. Egun hauetako Stéphane Hesselen Haserretu zaitezte liburuaren zurrunbiloaz itaundu nuen, banekielako, berak jada izango zuela horren zarata. Eta natural-natural esan zidan “harrituta ala?”. Asko gustatu zitzaidan bere aurpegiaren keinua. Keinua oso adierazkorra zen, esanez bezala: “Zer itxaron dezakezu gure gizarte honetatik?”. Postmodernitatearen gorazarreak hutsaren hurrengoa utzi digu. Eta orain, egunero, hori daukagu gosaltzeko. Baina gure elikadura oso eskasa da.
Non quero que a miña filla se disfrace de xitana nos caldereros. Non quero que os nenos xitanos da escola da miña filla gocen de xitanos nos caldereros. Porque ser xitano non é un disfrace. Porque ser xitano non é unha festa que se celebra unha vez ao ano, manchada de roupa... [+]
