Gustaríame unha xeración que non necesite viaxar tanto, pero grazas Beñat, acepto a túa Seneca, a invitación a inscribirme en “Ze-neke!” (si os bateleros do Volga non podemos facer nada, é formar unha xeración), polo menos teño que moverme menos que con Erasmusa, xa que vivo en Madrid nada. A min, e sen ler o libro de Orgasmus, gústame a segunda parte, a de pór adxectivos longos; a xeración monacal de masulino “victimista-folklorista-empresario” que lidera Koldo Izagirre –non por autoridade directa, senón simbólicamente–, por exemplo; a non, era feminismo (todas as feminidades son feministas? ), e Irati Jiménez, mestúranseme as etiquetas que non me pon a min, aínda que, ademais, eu non sei si podo quedarme fóra de Orgasmus (como de Erasmus), como me preguntaron, todos os que agora, de súpeto, por inundación, formamos parte do xentío de mulleres que estamos a aparecer (mesmo co número de inmigrantes), como escribimos sobre os mesmos temas. Eu a verdade é que, como me deu a oportunidade, gustaríame despellejar a Uxue Alberdi cun disfrace teórico, porque, como me indicou unha amiga nunha comida que tiven hai pouco, envéxolle que obteña máis éxito co meu nome (e porque é máis guapo, e porque ten unha novela máis guapo e fíxome desaparecer en Google…), ódiolle que estea nunha colaboración da radio co seu nome, non. Como todos escribimos o mesmo, eu tamén me confundo; quizá por iso ti non podes estar en Beñat, porque cada home é un e só.

Volvendo aos nomes xeneracional, todos son nomes moi relacionados coa mocidade, moi vistos; eu esperaba á vellez para empezar a reivindicar algo, disfrazando de Estrela Castro e conquistando aos medios, unha muller vella, maquillada e bébeda, a xeración de “Benidorm”, á que non lle importa nada a saúde sexual. Pero non, a reivindicación da vellez, como a da muller nova, quitóunola Arantxa Urretabizkaia; varias xeracións asumiron moitas reivindicacións.

Eu quería falar de algo máis rápido en si mesmo, da campaña electoral, por exemplo, a xeración dos nosos pais, ou no seu camiño, os políticos xogando paternalmente para nós, todo tan histórico, simulando, máis etiquetas que ideas, detrás das imaxes, como en busca de cuadrillas, e ETA, entendendo a campaña de todos, entendendo a nosa “preocupación”, na festa dos que non elixen nada, xa só a liturxia, senón que nos apoian nas campañas, e dinnos que non.

Si o que ten que contar a realidade vive unha mentira, algo que algúns ficticistas non podemos, e volvendo ás xeracións, podemos utilizar outra forma de previr a Arantxa Urretabizkaia (creo que a idea xurdiu nalgunha conversación con Angel Erro); deberiamos deixar de escribir, e perseguindo que estamos a escribir nunha instalación do Guggenheim, deberiamos pór unha xeración que non escribe, ou simplemente pór un holograma: “Experiencia de escritor”.