Cre vostede nos ananos insurrectos? Velaquí: Trátase dun día de verán con moita calor nun tren de Eusko Tren na costa guipuscoana. A Garda Civil coouse por sorpresa cando o tren está a piques de saír da plataforma e aí están a pedir o DNI aos que se pegaron nos vagóns. Tras os primeiros movementos rápidos e bruscos, non puideron descender do tren e quedáronse como o resto de pasaxeiros, atrapados, á espera do que lles traerá a seguinte estación. O ambiente complicouse e a inactividade repentina ha creado unha tensión incómoda no vagón, que se quedou pequeno.

Con todo, na plataforma da próxima parada, varias persoas esperan a coller o tren mentres se dirixen a casa desde a praia. Ao mesmo tempo que se abrían as portas do tren, os pasaxeiros entraron na zona cos seus artefactos, toallas, bañadores, look de praia e crema de sol aromática. Son moitos mozos, están en plena adolescencia, coas hormonas zumbando.

Os tricornios non se moveron apenas, quedaron cercados, quedaron rodeados; o tricornio, a pistola na cintura, ninguén quere achegarse demasiado a eles, pero non é tarefa fácil nun vagón de tren cheo dunha xornada de praia até o pescozo.

O tren retírase baixo o sol estival, co seu habitual traqueteo asfixiante, atrapando aos inesperados viaxeiros no seu interior. A non ser pola arma que levan atada no cinto, creo que a eses adolescentes e preadolescentes non lles causa especial preocupación os gardas civís, pero si o cheiro penetrante que desprende a pel bronceada dun mozo ou unha moza de á beira.

Os gardas civís non están tranquilos. Resisten os movementos bruscos do tren sen saber que cara pór. Coma se o resto dos pasaxeiros esperase facer algo por si mesmos, un garda civil fixouse no home dun cincuenta anos. Co pelo e a barba canosos, vestida con camisetas e pantalóns curtos, está a ler o libro de viaxes coas costas apoiadas na porta do vagón.

O garda civil, incapaz de achegarse a el, pediulle o DNI, dalgunha maneira. Coma se o tempo se detivo, todo o vagón quedou calado, excepto o tren. O home fixo un xesto desesperado, coma se non esperase nada máis, suxeitando o libro cunha man e estendendo coa outra o DNI ao garda civil. Con todas as miradas postas nestes movementos, pareceu que aquela multitude tiña que empezar a escoitar ao garda civil no UGM. Non ocorreu, pero todos, incluídos os gardas civís, sentiron por un instante que é posible. Cremos nos ananos rebeldes.