Nas afastadas montañas amareladas e remotas dos arroios vermellos de Asago, onde o sol se convertía en mar e pobo sen que a lúa se renovase, os xornais falaron en voz alta. Dixeron en voz alta que era necesaria unha empresa nuclear para producir enerxía eléctrica. Que, a risco de posibles riscos, había que protexelo. Que todas as fontes de enerxía, incluso as perilosas, eran inevitables. Porque, si non houbese electricidade, afogouse na moto da economía.

Naquel remoto pobo de douscentos volcáns e sete mil illas, as radios dixeron que aquela central nuclear non era tan perigosa. Quero dicir que os enxeñeiros tiñan na cabeza algo de enxeñoso, que é o que se chama un tema gris. Por tanto, aínda que había risco, era algo que estaba baixo control.Nesta
remota poboación dos bosques de Canforrón e Magnolia, as televisións dixeron que o edificio contiña murallas anti-terremotos. Non o derrubarían os vendavais. Que as choivas non o derrubarían. As redes dixitais de loto dixeron que aquela fábrica era indestructible.

Baga, biga, higa…

De súpeto, todos viron a chegada do cabalo vermello da Apocalipse, que manchara o firmamento co último coitelo do sol. A Morte adiantouse con vantaxe, primeiro ao trote e logo ao galope.

Naquel remoto país de Oriente, o malvado balbe achegouse coa espada na man. O seu cabalo estremeceuse violentamente e pediu unha velocidade insensata. O cruel cabaleiro enxugou as espumas e a suor a un fermoso animal… Contan que tamén queimou as súas ás ao catro patas, nunha violencia incalculable.

E o cabalo vermello tropezou por casualidade. As cadeiras do cabaleiro romperon en arxilas abrasadas polo sol. A espada que levaba na man escapouse e o ladrido de Herio chocou contra a parede da central, que era inmaculable, magnífica e perfectamente deseñada polos enxeñeiros para ser o cárcere do plutonio.

Un metal ben purgado e mellor inflamado fixo formar un diminuto hoyo na empalizada de cemento recocido e reforzado. Así quedaría todo, si o destino ardente non fixese forza por dentro. O que era un buraco converteuse nunha hendidura. Graznidos. Garganta, abismo e abismo.
O monstro desatouse. O seu veleno corría por cinco mares e catro ventos.

Ikimilikiliklik

Pasaron varios días desde entón. A verdade é que non moito. Os xornais informaron do accidente. Fixéronnos chorar tanto pola radio como pola televisión. As redes dixitais comezan a expor dúbidas sobre a seguridade. Antes só os tolos expúñanse. A discusión renovouse.

Entre noticias e noticias vexo á vella que explotou nas ruínas que rodeaban a fábrica. Entre eles camiña un zigzag, cunha bolsa de plástico na man. Atopou un gancho para colgar roupa debaixo do lixo. Aínda que non ten nada que ver co que leva posto, fíxoo.

É dicir,… vivide os pés! O sol apagouse e cae a neve. Caeuse e fíxose dano. Resultou ferido, pero o corte non sangra. Está salgado. Como o alento. Como a esperanza. Como un paso.

Mirando ao seu ao redor, non recoñece nada. Achegouse a un residuo considerable e colgouno do gancho. El mesmo.