Desde que llas pode ver por Internet, atraínme tanto coas columnas de Iñaki Berri como cando atopo unha serie que me gusta, Beñat, que me encheu as horas do sábado solitario. Os teus pensamentos sobre a imaxe atopáronse involuntariamente nalgún terreo alcanzable do cerebro e quedeime nunha columna sobre a morte, nun vínculo inevitable, da imaxe á morte. Na columna referíase ao momento da súa morte, á elección do momento, aos preparativos para a súa morte. Acordeime de Liz Taylor, que para o día da súa morte pedira tantas cousas, como chegou ás citas durante anos, como chegar tarde ao seu enterro, “non queda unha estrela así”, e aquel sábado vago púxenme a ver a De súpeto o último verán, “quédannos as súas películas e todo iso”.

O que aparecía vivo na pantalla está morto, e o que estaba a ver está morto desde que se recolleu a imaxe; cantas veces morreu Liz Taylor. Todas as fotos do mundo, as das estrelas e as nosas, eran como a constelación dunha morte, o rexistro do que xa non será máis (e unha aposta de futuro de Xabier Montoia, sacrificando un pouco cuantitativamente o presente en favor da sustentabilidade; quen busque algunha vez a fotografía quere atrapar o máis pequeno que poida dala o presente, ou compensar dalgunha maneira ao editor con todas as fotografías que lle obedezan e demándenlle). Lize, ademais, non sei a partir de que momento, mataba brutalmente a súa imaxe anterior, como unha estrela que se equivocou de constelación, fóra de tempo, do mesmo xeito que ocorre en España con Sara Montiel, ou como sucedeu en San Sebastián, por última vez, conferindo a morte dunha forma de aparecer estrela, con aquel Bette Davis que apareceu como pantasma (agora actores, personaxes famosos, “eu son unha persoa sobrenatural… Non queren estar por encima de nós nin imaxinar, xa non son tentacións perigosas, senón proxeccións do consumidor, algo moi aburrido que non pon en perigo a sensibilidade/integridade dos nenos católicos).

Non se que é o que me levou, as imaxes ou a morte, a pensar nas cidades de hoxe, cada unha detrás dun Calatrava nas cámaras dos turistas, para que as cidades sexan museos, vistas, estrelas. E morto no museo, a obra é pasiva, non receptora, a vida que ten a obra é a de quen a contempla (agora ás veces éntrame a sensación de que a obra se acorda de antemán, xa que a través de todas as cuestións interactivas que se fan co espectador sacan o que van roubar e consumir, e despois, impondo a interpretación unha vez que a obra está na rúa, porque o autor quere seguir interactuando, sen deixar en paz ao receptor). Parque de atraccións, a única vida que ten a cidade sería a do espectador, a do turista, marcando o límite de todos os dereitos na actualidade (empezamos en canto chamamos folga, non os veciños, que dirán os turistas), e cada vez é máis habitual escoitar que Sevilla vai recibir uns empuxóns xigantescos, seguridade cidadá, imposicións de vestir e todas as culturas que inventamos, sobre todo gastronómica; Bilbao está a converterse na envexa de todas as cidades, e non máis para os museos.

Alarguei a man para conciliar o soño e busquei o hálito vivente do gato, libre de fotografías, nas banbalinas do museo.