Para analizar como é unha persoa que non coñeces, adoita ser moi necesario vela nalgunha foto. Pero nesta ocasión, coa chegada de Ujué, non sei nada diso. Porque na súa foto saberei como é Uxue, uns días despois de escribir este artigo, máis ou menos. Pero iso é o menos. Porque podo percibir algo do que el escribiu por primeira vez entre nós: que é belo en todos os seus defectos e en todos os seus valores. E non o digo como un home, senón en nome da vaidade de pasar eu hoxe a ser o máis vello de todos os tempos. Como vedes, Uxue, Beñat, tiña que empezar algunha vez a traballar nesa tarefa, e como consecuencia de tantos anos de esforzo, parece que chegou o momento. E non fai falta dicir que aínda pretendo enriquecer ese tesouro. Como dixen, eu non subín, vin esa foto de Uxue que nos porán ao noso lado, pero creo que os ollos dos lectores tomarana ben e gardarana ben. Pero non quero sacar hoxe coa miña imaxinación o tema da súa fotografía. Teño que dicir algo máis. Para escribir o seu ttakun, Uxue, entre outras cousas, foi capaz de coller a actualidade. E, ademais de expor a súa opinión, non dubidou de que acendera a miña propia opinión. A Uxue parécelle, con todo sentido, que é difícil responder á pregunta de que é ou que pode ser a actualidade. Pero non é exclusiva súa. É un problema de todos os tempos nos que vivimos a actualidade. A actualidade interrompe a vella cadea? Sen seguir? A actualidade non termina, porque cando se acaba, aparécesenos unha nova actualidade, ou se nos está explicando. Así, o ocaso da vella actualidade e o amencer da nova están xuntos. Nacerá unha nova actualidade. Non diría como será. A pesar de estar entre as profesións con máis futuro na actualidade, ser vidente é moi difícil. E esa será unha das preocupacións máis graves da actualidade: que sabe de onde vén, pero non onde vai. É por iso que, sen dúbida, comezamos a traballar esta nova actualidade porque sabemos que a vella actualidade está a chegarnos. Pero o meu único temor é que, antes de irme, esa actualidade déixenos tan valiosos e abundantes testemuños. Como cando os avós se están marchando cando os netos comezan a recoller os seus recordos, nós queremos recoller e gardar os da actualidade dos nosos maiores, coa convicción de que non só nós, senón tamén a nova actualidade que virá enriquecerase así. A Deputación Foral de Gipuzkoa creou os premios internacionais de poesía en homenaxe aos poetas Xabier Lete e Gabriel Celaya, entre outros. Ademais, para conmemorar o centenario do nacemento de Celaya, celebráronse xornadas sobre o mesmo, do 14 ao 21 de marzo, no centro cultural Koldo Mitxelena de Donostia. Coa unión destes dous nomes, coa actualidade destes dous poetas, deuse á actualidade de Euskal Herria unha nova actualidade: en lugar de esquecela, lembrar, e no canto de acabar coa longa cadea da actualidade, pór nas nosas mans un novo extremo desa longa cadea. O vello Horacio dicía que os pobos cuxos nomes se mesturan cos poetas son afortunados. Renovando os vellos, este testemuño é unha fotografía das palabras en papel permanente. Unha preciosa Ujué onte e hoxe.