Un amplo movemento contra a construción de centrais nucleares, que vivimos no País Vasco nas décadas de 1970 e 1980. Non sei si pola mobilización social ou pola crise que sufrimos nos anos 80, ou por ambas, pero é certo que hoxe en día non hai centrais nucleares en Euskal Herria; cerca si, porque temos as de Garoña ou Le Blayais de Aquitania e as de Golfech de Toulouse, e ademais, quen sabe cal da enerxía eléctrica que consumimos hoxe en día? Por tanto, en Euskal Herria non hai centrais nucleares, pero si estamos no ámbito da enerxía nuclear.

Tamén nas décadas dos 70 e 80 producíronse os accidentes máis graves coñecidos ao redor das enerxías nucleares. Con todo, nas dúas últimas décadas, a enerxía nuclear non foi unha noticia única nos medios de comunicación, senón que foi para destacar os avances da tecnoloxía ou polas posibilidades que se lle quere dar de converterse nunha alternativa real ás enerxías fósiles. Os defensores das enerxías nucleares han realizado un traballo excelente, silencioso e paso a paso, o que se traduce na prolongación da vida da central nuclear de Garoña. O atraso na data de caducidade doutras tantas antigas centrais nucleares en Francia, a mesma liña que en Alemaña, onde practicamente na maioría de partes do mundo está a alargarse a vida das centrais nucleares construídas nos anos 70.

Pero Xapón espertou a todos as pantasmas. As centrais, deseñadas para soportar grandes terremotos, sufriron con éxito a influencia do terremoto. Estou seguro de que sufrirían un tsunami, si sucedese así e sen máis. Aínda que estatisticamente o terremoto e o tsunami serían unha opción despreciable, produciuse e agora váiselles a facer máis duro sufrir as consecuencias do sucedido. E ademais, aínda que a radioactividade liberada nun principio seguira o camiño cara ao Pacífico, as borrascas poden volver en calquera momento e coa choiva radioactiva pódense producir efectos aínda peores, contaminando as zonas até agora salvadas (si hai algo que estar a salvo).

E o que ocorreu non é nada se se compara co que vai pasar. E é que o Goberno de Xapón e a maioría das organizacións que se organizaron ao redor da enerxía nuclear no mundo amente. Desde o principio saben que as centrais que miran ao Pacífico, non esta única, senón todas, son bombas imparables; saben desde o principio que ao regular a presión das caixas do reactor está a producirse unha emisión de radioactividade á atmosfera; saben desde o principio que a auga mariña que se utiliza para refrigar volve contaminada ao mar; saben desde o principio que nas próximas décadas van morrer miles de persoas debido á radiación que sufriron; saben que si sobreviven, non van á illa do Xapón.

Amenten os do Consello Nuclear de España cando din que o Goberno xaponés está a manter a situación e que as cousas non se poden extrapolar a España. Quizais a única hipótese que se achega á verdade é a que nos vén do Goberno francés, cando di que estamos nunha escala do 7 no 6 e non no 4.

Fukushima achegou riqueza aos seus habitantes, xa que a zona de pescadores converteuse nunha cidade moderna e rica. Non sei si algunha vez púxose en dúbida a enerxía nuclear, pero é certo que as xeracións novas non coñeceron nada máis.
A natureza quitoulles a terra e a vida. E agora a curto prazo, a Xapón só quédalle conseguir electricidade a través do petróleo. O que faltaba!