No pobo de nunca xamais, as cousas estaban mal, as augas non chegaban ás fontes, os gatos non escrutaban os recunchos. O peor de todo era que os homes estaban en guerra, na rúa ou en casa, entreténdose. Preocupadas, as señoras reuníronse na encrucillada do catro ventos.

De deixar aos nenos na escola, Fuliginoso descendía de Zanburu. Tras atravesar o túnel de San Adrián, desde visitar ao seu pai en residencia, Sandía.

Preparar a comida para home e gardala nun tupperware, pagar a factura da nova neveira, pedir a hora da consulta médica para a súa filla e encargar a cesta de produtos bio-ecolóxicos, Berendia. Polas afastadas montañas do Pindo chegou Lisistrata, despois de deixar en Grecia as batallas ardendo.

Xuramento. Anciáns e novos, altos e borrachos..., brancos, negros, louros, morenos..., heterosexuais, homosexuais, bisexuais, transexuais, de orientación sexual non descuberta..., que traballaban a soldo, que non tiñan, que loitaban pola viuvez..., asasinados por esposas, roubados por fillos, rexeitados polo mundo.

As mulleres seguiron litigando e eludindo durante longo intre. A súa principal queixa era que os homes consideraban á muller como unha especie de segunda clase: sópraa. Todos se queixaban como sete colgaduras: que facer e que non facer, que facer e que non, como reverter a situación. Como as mans do arado patriarcado sementaban as terras.

– Aínda que morramos, os burros ao muíño! –un desesperado.

Non tiña por que facelo. Que o mundo pode cambiar. Melloralo. Facelo máis xusto. Igualitario. Igual para todos, dando a cada un o seu.

-Deus meu! A un deses que deberiamos atrapar polos testículos...

“A todos eles pillarémoslles por aquilo que teñen máis tempo que polos testículos”, dixo Lisistrata. E para que os homes puidesen ser arrastrados por ela por unha vez, propúxolles a seguinte fórmula:

– Non hai esposo nin amante que se me achegue, de súpeto, co pene levantado. En casa vivirei sen touro. Non lle darei gusto algún, e si tómame pola forza, non me adaptarei aos seus movementos... non lle recollerei os pés até o teito nin lle porei de poutelas como unha leonesa.

E si isto era así. Durante un ano as mulleres viviron sen touro, sen carneiro nin cabalo. As mulleres querían a igualdade. Ser tidos en conta. A paz, tanto en casa como no traballo. Non ser humillados. Nin mortos, nin mortos. Por iso xuramento e folga.

Por mor desta
protesta, o ceo mantívose durante un ano en tebras e sombrío. Permaneceron un ano sen que o gato lle falase, sen que os paxaros voasen. Con solidariedade.

O sacerdote ameazou con afundirse o mundo. Pero quedou só coas súas críticas e os seus berros, sen poder atar a sotana negra.
O alcalde dixo que a guerra non tiña sentido. O xeneral quería xubilarse. O xornalista dicía que non mentiría. O meu irmán non a insultaría. O meu marido aprendería a pór a lavadora. O ladrón dicía que devolvería as xoias.

De súpeto, un paxaro voou, saltando das matogueiras ao ceo. Os gatos saíron dos seus tobos. Víase o sol naquel pobo, inaudito e eterno. Fulanito volveu á cabeza. Hermua, Sandía. Berendia arroxou as facturas ao lume. Nos seus ollos víase Lisistrata o Corinto.