Chicago (EE.UU.), outono de 1942. Philip K. Wrigley (1894-1977) estaba preocupado polo coñecido chicle magnate, xa que o seu pai lle deixou na sucesión polo perigo que corría o equipo da liga baseball Chicago Cubs, do mesmo xeito que todos os demais equipos. Desde que Estados Unidos decidiu entrar na Segunda Guerra Mundial, moitos homes maiores de 18 anos estaban a ser recrutados e, en consecuencia, moitas ligas de menor nivel desapareceron. Viron que tamén a liga principal íase a suspender cando chamaron a algunhas das estrelas para ir á guerra. Wrigley organizou unha comisión para resolver o problema e a idea foi que ao crear a liga feminina, conseguirían ocupar os principais campos de baseball.

Así, na primavera de 1943 fundaron a All-American Girls Professional Baseball League (AAGPBL), unha das compañías máis influentes do mundo. Reuniron a xogadores das ligas amateur softball femininas de EEUU e Canadá –no softball, a pelota é máis pequena e a distancia entre bases–, e elixiron aos 60 mellores para formar catro equipos de quince xogadores: Kenosha Comets, Racine Belles (gañadores do primeiro ano), Rockford Peaches e South Bend Blue Sox.

Pola mañá
realizábanse os habituais adestramentos de xogadores profesionais de baseball, pero pola tarde as mozas tiñan que recibir outro tipo de formación. Wrigley obrigoulles a ir á Escola de Encanto de Helena Rubinstein. Alí ensinábanlles a etiqueta e a vestimenta e o comportamento que debían ter as señoritas fiucegas. A cada un regaláronlle un kit de beleza e ensináronlle a usalo. Segundo a normativa da liga, os xogadores non podían fumar ou beber alcol en lugares públicos, non podían ter cabelos curtos, as saias de uniforme –os pantalóns eran impensables, por suposto– non debían ensinar máis de seis polgadas do xeonllo e en todo momento tiñan os beizos pintados. No caso de que rompese unha norma, debían pagar unha multa de cinco dólares, dez dólares en caso de facelo por segunda vez, e o terceiro erro carrexaba a expulsión da liga.

A
cambio, recibían entre 45 e 85 dólares por semana; o salario era excelente, pero non tiña nada que ver co que gañaban os xogadores masculinos ou cos beneficios que obtiveron Wrigley e compañía grazas ás mozas.

Vendo o éxito da liga de 1943, en 1944 as mozas foron trasladadas aos grandes estadios das principais cidades, pero supúñase que de lonxe non se podían ver os beizos pintados. Terminada a guerra e coa volta dos homes, a liga foise apagando aos poucos, e como o que conviña na calor da guerra era inadecuado na Guerra Fría, en 1954 desapareceu definitivamente.