O tema chega hoxe á praza. Non todos os guerreiros e pensadores belixerantes teñen outra cousa na boca. O Sr. Serge Latouche aparece nas pantallas dos países estranxeiros, citando os defectos da súa falta de desenvolvemento, sementado nos numerosos libros que podemos obter explicacións. Paréceme que o choque de petróleo está feito unha cinta xinxilada, e que máis urxente que nunca é a sombra do que Latouche chama a-croissance. Ao ouvir a palabra, algúns se desmoronan: din que esas mensuraciones farannos volver aos tempos dos Neandertales, que o desenvolvemento é unha dogma sacro ou que só o desenvolvemento pode garantir o nivel de bondade da maioría, unha pastilla maior, as voces tamén. E si fose unha mala torta?

O
desenvolvemento económico que dividimos, compartimos, multiplicamos, baséase nun consumo cego e precipitado. Os preparativos, a publicidade e a rápida extinción das cousas incítannos sempre a comprar e a devorar, a tirar, a que os ricos da elite fágannos lamer as ladeiras do modelo cobizado. Desde a mañá as tardes frustradas, enfadadas, celosas e dominadas polo mesmo, sangredas, denigradas, lobotomizadas, digamos nas eleccións que non sabemos a quen votar. Empuxamos ao poder o máis brillante e rugiente. Parecíanos a nós, que só nos merecemos. Nas casas entérrannos, o computador diante, o libro electrónico no costado, o teléfono á dereita e a televisión dos 568 canles á esquerda. Temos próteses tecnolóxicas en lugar de cerebros.

En nome do desenvolvemento morboso, no que se utilizan frases como o diñeiro, o tempo é diñeiro e fáillenos comercializable durante todo o tempo, incluído o libre, por unha banda se deforma o traballo, xa que os suicidios e os desempregados xa son innumerables, bórranse os dereitos, especialmente para os mozos, e doutra banda privatízanse as riquezas naturais do mundo ao servizo da produción continua, como a auga, o petróleo, as comidas, as sementes, os territorios, os que os que os que os que se dan sen conexión cos que se dan. Un terzo da poboación do planeta pasou da pobreza á miseria. Sucidade e contaminación: achega dos neoliberais.

Por que consumir desmesuradamente? Cambiar de coche desde os dous anos? Quedarche coa casa da lousa? Cómese o lixo os dous días? Pasar a noite no Caribe? Regalar aos nenos fríos famosos wii e playstation? Cal é a esencia da nosa relación co planeta? Mentres reflexionamos, o absurdo desta realidade artificial nos desolla até o punto de vomitar, sentindo que pronto caemos cabeza abaixo no charco. Pero a dereita, a esquerda, as igrexas e os anónimos fomentan o desenvolvemento obrigatorio da sociedade monolítica.

Latouche ten razón, porque si empezamos a vivir en paz, limitando as necesidades que hai que ter, non sufriremos estas falanxes de diñeiro e aos políticos, de cando en vez, lanzarémoslles un non rotundo. Sentiremos máis públicos coa xente.

Aínda está tolo ao setenta e sete anos.