Obtivestes moi bos resultados nas carreiras de Euskal Herria, como o Maratón de San Sebastián do pasado novembro.

Tirhas Gebre: Si, pero o frío contraeunos os músculos e non estivemos a gusto. Á xente sorprenderalle que Tigsti e eu cheguemos en primeira e segunda posición, pero o noso obxectivo era gañar tempo. Era a primeira vez que participabamos nunha carreira tan longa, pero o resultado non foi o esperado.

Akebom Hadush: Eu non conseguín terminar a carreira por un problema muscular. No quilómetro 30, deixáronme a carreira e tivéronme que trasladar ao hospital. Maru conseguiu a cuarta praza, toda a carreira que eu ía facer e non el, pero o mal tempo fíxolle menos dano.

Uns días antes, na carreira popular Donostia-Behobia tamén tivestes problemas...

A.H.: Si, os problemas que tivemos coa organización. Non apareceron entón que estabamos parados, cando chegaron démonos conta de que nos faltaba o chip que tiñamos que levar no zapato, xa era tarde, e ademais os nosos responsables tiveron que volver a San Sebastián a buscalo. Por tanto, comezamos a carreira 44 minutos máis tarde que os mellores corredores. A pesar da marca das mozas e dos bos resultados dos mozos, non chegamos aos primeiros postos.

T.G. : A marca para as mozas era de 1:08:54, da asturiana Rocío Ríos, hai doce anos, e Tigsti e eu batemos a marca. Tigsti chegou nun tempo de 1:08:34 e eu noutro tempo, a 1:08:37.

A.H.: Os mozos obtivemos o cuarto e o quinto posto nos resultados oficiais. Foron boas marcas, pero ao acabar estabamos tristes, porque sentiamos que fallaramos á Fundación.

Cando comezastes a correr?

T.G. : Empezamos cuns 15 anos, gustounos moito o que nos facía sentir, e desde entón estamos niso e non nos arrepentimos. Non podemos explicar con palabras o que nos dá a Korrika e, ademais, deunos unha magnífica oportunidade para chegar a Europa.

A.H.: Un amigo de Anxo Olaran, misioneiro coa Fundación Etiopía Utopía, participou nunha carreira de Adis Abeba para convidar a catro corredores a Donostia. O resultado obtido aquel día, a situación da casa e a nosa forma de ser foron tidos en conta á hora de elixir e nós fomos os afortunados.

Que aprendestes profesionalmente en Euskal Herria?

A.H.: O máis duro foi facer adestramentos co clima de aquí. En Etiopía sempre hai bo tempo e como estamos afeitos a iso, co tempo chuvioso e frío de Euskal Herria fomos moi complicados para nós, pero tamén aprendemos iso.

Que vos pareceu o público de aquí?

T.G.: É cálido e cálido. Vemos que a xente goza moito e iso deunos forza e ganas de seguir adiante.

Que significa para vós vir a Europa?

T.G. : Aprendemos moito en Donostia, e eu agradézolle moito que dea a oportunidade á Fundación Etiopía Utopía. Os adestramentos realizados no noso pobo non se parecen aos de aquí, habemos visto que os adestradores saben o que fan en Euskal Herria. Ademais, en Etiopía non se nos ocorría mirar ao futuro profesionalmente. Agora será duro explicarlle aos nosos amigos todo o que viviu aquí.

Detectaron grandes diferenzas entre Etiopía e Euskal Herria?

A.H.: Na nosa opinión somos os mesmos, a cor é o que diferenza á xente do mundo. É evidente que tamén culturalmente hai diferenzas evidentes, pero aos poucos imos aprendendo das características das culturas unhas a outras. A verdade é que cando a xente de Europa e América do Norte veu a Etiopía díxonos que están máis desenvolvidas e esperabamos atoparnos cun país desenvolvido... e atopamos algo mellor do que esperabamos.

T.G. : Antes de ver aos europeos pensamos que eran malos e cando empezamos a ter contacto con eles démonos conta de que non son tan malos. As axudas de aquí son moi importantes para o noso pobo. Ademais, trátase dun encontro entre culturas e linguas, e a todos achéganos moito en todos os sentidos.

Destacaría o do idioma. En Etiopía existen dúas linguas oficiais: o amharí e o tigrino. Nós falamos de tigrín; ademais, empezamos a aprender inglés en Primaria e en Secundaria tivemos todas as clases nesa lingua. Nese sentido, Euskal Herria sorprendeunos moito, xa que é un país tan desenvolvido e moi limitado en canto á lingua.

A.H.: Si, sorprendeunos que tanto mulleres como homes traballen en casa. Doutra banda, a atención que prestan aos cans. Pareceunos incrible, nós non lles facemos caso e aquí coidádelos con agarimo. Por último, a relación entre a familia; chámanos a atención ver xuntos na rúa.

As relacións sociais son, pois, diferentes.

T.G. : A relación da parella non é a mesma que aquí. Aínda que casemos, non andamos coa parella pola rúa. Cada un fai a súa vida e só atopámonos en casa. As mulleres somos as que levamos a marcha de casa e o home trae diñeiro a casa; a relación é bastante limitada. Con todo, como aquí, en Etiopía as cousas tamén están a cambiar e agora estamos nun nivel máis parello entre homes e mulleres.

A.H.: Aínda que no meu pobo, Wukro, en xeral, só reuniámonos cando hai xornadas deportivas, empezamos a organizar actividades sociais, e aínda que se necesitan máis, son avances. A relación que hai aquí entre a xente nova non a imaxinamos alí, e nese sentido non podemos comparar as dúas sociedades. Alí as raparigas van cos mozos e os mozos cos mozos. Ademais, a partir do oito da tarde case non hai vida nas rúas e si haina, non é a vida social que a xente poida imaxinar…

T.G. : En Etiopía non hai moitas oportunidades laborais, por exemplo en Wukro, onde hai uns 3.000 mozos sen traballo e cos estudos terminados. Correr permitiunos mirar ao futuro e aumentar ese sentimento.

Cal é o voso soño?

T.G.: Levar diñeiro ao noso pobo e mellorar a calidade de vida é o que nos gustaría a todos. Ademais, soñamos con que todos os etíopes suban ao máximo a bandeira etíope nos Xogos Olímpicos.