Xa é un cliché, pero non por iso falso, que os cidadáns temos cada vez menos poder de decisión en política. Antes xa non sería algo extraordinario, pero ultimamente, e máis claramente nestes tempos de crises, asociacións, institucións, gabinetes e todo tipo de chiringuitos que non foron elixidos por ningún tipo de eleccións deciden o noso destino: O Fondo Monetario Internacional, o Banco Mundial, as axencias de rating… Con todo, fannos crer que cada vez temos máis posibilidades de decidir e participar. Podemos enviar SMS en todas partes a favor dunha ou outra opción, Diego Rivas debería seguir na Real?, podemos participar na rede en todo tipo de enquisas –Rubalcaba, Chacón, Branco, López ou Bono–, chámannos por teléfono despois da compra e avalialo, podemos avaliar a profesores universitarios –cumpre o previsto no programa, de 1 a 5–, organizan referendos para decidir o nome dunha praza.

Pois
ben, os ttakunkides, tamén a nós chegounos a hora, desde hai uns días, os lectores da rede de Argia poden avaliar os nosos artigos –e o resto da revista–. A nós tamén nos chegou a democracia; Deus axúdenos, e se é posible tamén os deuses. O lector pode elixir entre dous botóns, o pulgar cara arriba Datlíquido ou o pulgar cara abaixo Desatsegit. O meu último ttakun, por exemplo, chega 10 e desarosa 10 no momento en que estou a escribir. O empate, apoteose da democracia.

Os escritores, nesta nova situación, temos tres opcións. O primeiro, a solución liberal-clásica, a da man invisible. Deixar que o pobo se pronuncie sen intervencionismo. A segunda, a de Cristiano Ronaldo, que realizou un gran traballo.Pulsar repetidamente sobre o botón dáspero, incansable. O terceiro, o da autoflagelación, pulsa o botón Desatsegit, xa que se sabe que vende ben ser odiado, ser marxinal. É evidente que estas valoracións se poden manipular facilmente, pero non só iso, xa que a cousa non é tan sinxela. Ao obxecto de facer unha valoración correcta do texto, ademais dos mesmos, habería que ter en conta outros datos. Entre outros, retweets e favoritos de Twitter, Gústame e comentarios de Facebook, enlaces de aquí e de alá, mensaxes ameazantes e eloxiosas de e-mail, chamadas telefónicas con número oculto. Sen dúbida, é moito máis difícil que o propio texto facer o de mesa electoral virtual. En efecto, as preocupacións do pobre Narciso serían terribles se vivise na era dixital.

Con
tanta investigación, desenvolvemento, innovación e distorsión, con tanta licenciatura en administración e dirección de empresas, non entendo como non xurdiu no noso país –que eu saiba– ningunha empresa que xestione esas cousas. A cambio dunha cota mensual, dedicaríanse a subir os teus artigos, sen descoidar, sen caer no spam. Ás agachadas, chegarías a ser o escritor máis importante da rede: Gústanme os científicos, as retweets constantemente, vívalos e levántalas.

Velaí a miña idea, protexida, por suposto, do máis duro copyright e do máis estrito patentado. Que o interesado póñase en contacto con Argia ou que me chame directamente por teléfono, iso si, sen número oculto.