Curta é a alegría. Un terzo dos xogadores da Real Sociedade sumáronse ao apoio aos presos de eta. Como forman parte do pobo, non hai que ser Einstein para pensar que teñen familiares e amigos entre os presos. Alegreime da noticia, que me sorprenderon só os que estaban nesa lista, especialmente os do resto de clubs. E en moitas ocasións, o atrevemento dos asinantes foi a base do ambiente de encontro no vestiario que enxalza a dirección da Real. Estaba claro que a prensa española os despellejaría. Non esperaba a defensa da dirección, pero tampouco o ataque de Aperribay, nin a condena pública dos xogadores.

E se o presidente representa ao consello, se todos os conselleiros están de acordo con el, a Real ten un gran problema para ser club dos guipuscoanos. Cando trouxeron a Uranga e Iribar e Kortabarria sacaron a ikurriña, coñezo a dúas dos directivos de entón que estaban en contra e que hoxe se emocionan con esa imaxe. Pero entón non tiveron a forza suficiente para condenarlle, aínda que dixeron por unanimidade que non había que confundir deporte e política na súa contorna. Espero ver deica pouco como os presos agora volven a casa de maneira descarada. Arriba tamén a Real, cun terzo de cabeza no vestiario.