Repita mil veces unha mentira e pronto se fará realidade”. A lema ideado por Joseph Goebbels foi doutrinal por parte dos que están no poder. Por exemplo, é unha mentira rotunda que as institucións impulsan o desenvolvemento sostible e a participación cidadá, e dáse por bo porque nolo repiten desde todos os recunchos.

Poría mil exemplos, pero quedaríame cun. Segundo a propaganda pública, a nova Ordenación do Territorio do Goberno Vasco debería ser un exemplo de sustentabilidade. Con todo, si analízase o denominado Plan Territorial Parcial de Donostialdea (o resto tamén será similar) obsérvase que esa afirmación non é certa. É máis, parece un desastre. Ademais, quérennos introducir o engano, o engano, o engano, sen discusión (limitando a información a Internet e a unha exposición enganosa).

Afortunadamente, hai quen analiza e traslada as noticias de Internet á cidadanía, e grazas a eles, hai apenas dous meses soubemos que o Plan Territorial Parcial de Donostialdea, que xa está aprobado, recolle iniciativas que van ter un gran impacto no pobo de Oiartzun. Así, a prolongación do segundo Cinto e a plataforma de actividades estratéxicas e loxísticas no ámbito de Lezo-Gaintxurizketa. O primeiro, ademais, alcanza de cheo o val de Oiartzun, onde a plataforma loxística ocupa amplas zonas parcialmente protexidas polo plan municipal.

“Ttakun-ttakun... Oiartzun en perigo!”. A través da txalaparta informática e algúns carteis convocamos a asemblea popular. Ao redor de 200 veciños, baserritarras ou transeúntes apareceron na praza, todos eles moi axitados co que se ouvía: “Acaban de facer o segundo cinto de San Sebastián e queren facer unha nova extensión polo centro do noso val? Ademais, queren construír unha nova plataforma loxística xigante? Sen esquecer que as obras do TAV están a piques de comezar? Iso non ten nin pés nin cabeza!” Na asemblea creouse

un grupo de traballo. A maneira máis eficaz de facer fronte á ameaza foi informar á cidadanía. Como? Mediante a organización de asembleas nos barrios, a realización de follas de man de entrega a domicilio, a colocación de paneis e fotografías que representen a catástrofe en todos os lugares e, sobre todo, a recompilación do maior número de alegacións, para o seu envío ao Departamento de Medio Ambiente, Planificación Territorial, Agricultura e Pesca do Goberno Vasco e á Deputación Foral de Gipuzkoa, responsables deste plan. Conseguimos o que

ao principio parecía imposible: Recolléronse 7.500 alegacións, das cales 3.200 corresponden á cidadanía residente en Oiartzun, que representa o 40% do padrón, e presentáronse o 30 de decembro na delegación de Donostia do Departamento de Ordenación do Territorio. Pero o máis importante foi a rede cidadá que se formou ao redor deste tema e, sobre todo, o “total consenso alcanzado entre todos os axentes sociais e políticos do pobo”, que foi reflexo de que todos os partidos políticos coincidiron coa alegación. E a Deputación, que inicialmente estaba a favor, tamén empezou a desmarcar con respecto á autoestrada.

Estamos contentos. Ademais de mostrar a hipocrisía dos que xestionan as institucións, puxemos en cuestión outra perigosa mentira. É dicir, coa convicción de que a cidadanía pasa polos problemas medioambientais ou, polo menos, coa convicción de que a cidadanía está desesperada ante a posibilidade de frear os mergullos que veñen de máis arriba. Noutras palabras: “Gústelles ou non, os de arriba farán sempre o que queiran, por que meterse en leas?”.
Pois si! Ás veces conséguese facendo o imposible!