Un día, un coñecido debuxante de cómics foi a unha escola catalá e ensinoulles aos alumnos o orixinal que ía publicar pouco despois; entre eles, un debuxante novo, que de súpeto, mentres manexaba a súa obra a man, debuxou un punto diminuto nun extremo das dúas últimas páxinas. Co seu segredo e a súa xerga, o mozo ía a miúdo ao quiosco desde entón, e por fin apareceu o cómic. Ese foi o seu punto, esa foi a súa primeira publicación! O raparigo comprou todos os exemplares para asegurarse de que non quedaba máis que o punto e desde entón animou a debuxar. Aínda que non me acordo do nome do debuxante que agora é o famoso, recordo ben a anécdota, e aproveitarei unha licenza similar á que el utilizou para modelar e traer o conto de Quim Monzó nO Gran Tempo (86 contes):

“E velaquí que, durante un amencer arroxado, o homínido dirixiuse até a entrada da cova e levantouse sobre as dúas patas traseiras. Baixou os ollos e viu o solo máis afastado do habitual, e esta estraña verticalidad produciulle un mareo tan doce. Levantou a vista e nas proximidades do glaciario puido ver bandadas espantosas de animais, e nos seus ollos, dunha grandeza extraordinaria, reflectiuse o sol ardente. Entón sentiu un impulso de felicidade, como sentía cando outro compañeiro a abrazaba con entusiasmo. E o homínido, recentemente descuberto por dúas mans e dez dedos que serviran de pé, debuxou alegremente as paredes da súa caverna, e, despois de cazar a unha fera, devorou o seu corazón sanguento, bailou e golpeou coa man, e, á cabeza de todo, sacou notas musicais dun óso como un tubo.

E velaquí que, no crepúsculo azul, o homínido descubriu o ceo. Afeito mirar como a terra, quedou cegado ante a interminable cúpula do ceo ou resplandecía xa baixo Venus. Con dor de pescozo, volveu baixar a vista ao solo e sentiu que se lle enchía a boca de voz: ‘A, ou, oba’; e pronto: ‘Ou, lu, lug’; de súpeto, aqueles berros convertéronse en palabras máis ou menos vocalizadas: ‘Lur’, e sinalou co dedo índice a parte inferior dos pés. Adiantando o dedo, arroxou ‘urg, gur, ur’, mirando un regato; e ‘Ez, zeu, hezur’ saíu del mirando os esqueletos da fera esnaquizada; e ‘ur, zug, zur’, tocando cos ollos o tronco dunha árbore; e ‘O, ur, elur’ lanzouse sobre el cando o primeiro copo comezou a rodealo; e ‘Ergueu’, e finalmente, levantando a cabeza. Entón lanzou unha risotada e meteuse a man na auga e, collendo un óso, golpeou o tronco da árbore, golpeou repentinamente no tronco dunha árbore e afogouse na boca un anaco de neve. Pola mañá, verticalmente, sentiu tan fascinado por aquelas palabras que lle chamaron. ‘Urg, geur, eus’ continuou ao derretirse a neve da boca e, máis tranquilo, máis distraído: ‘Eles, auga, erri’; e, con alegría e alegre, ‘eus kal hei rri a’, tan claramente cortado, e o despreocupado homínido misericordioso, nin sequera deuse conta da calapita ou confusión que acababa de crear”. Por suposto, no conto

orixinal de Monzó aparece Països Catalans, pero, como xa dixen, permítalleme cambiar o final, porque neste instante, correspóndenos á nosa historia substituír os puntos de asombro e de interrogación, os puntos suspensivos, por outro punto e un punto continuo que non será soñado en absoluto, quizais, o que nos anima nestes anos novos.