Algunhas medicións das nosas tendencias sociais (barómetros vascos, sociómetros, etc.) parecen comezar a mostrar datos bastante preocupantes, como as actitudes sobre a poboación inmigrante. A medida que aumenten as cifras, a medida que aumenta a crise... calquera escusa é boa para pór en perigo os nosos sentimentos hospitalarios.

Velaquí unha historia explicativa: No século VII, os caldeos expulsaron de Persia aos seguidores de Zoroastro, os parsis, que se refuxiaron na India. A cabeza daqueles fugitivos pedira aloxamento ao rei da India. O rei respondeu enviando aos seus delegados, que encheran un vaso de leite até a beira, coidando moito de que non se movese. Non se coñecía o idioma, pero o xefe de Parsi comprendeu enseguida o significado daquel xesto. A India contaba entón con moitas xentes e non había, ao parecer, sitio para máis habitantes, como tampouco entraba máis leite nun vaso. O rei da India comunicoulles con dozura e dozura que non había lugar para eles naquel país. Entón o xefe dos parsi, en presenza dos representantes da India, tomou un pouco de azucre e arroxouno coidadosamente ao leite, sen que se lle escapase nada. Daba a entender que entre os indíxenas mesturaríanse o azucre co leite. Este xesto foi efectivo: as parsias recibiron o permiso de desembarcar en Surat e desde entón viven na India tan doces e doces como o azucre no leite.

Paréceme unha historia bonita porque reflicte a actitude ideal dos receptores e dos inmigrantes. Se nós tamén tomásemos aos inmigrantes con esa suavidade, seguramente eles integraríanse máis facilmente entre nós, como o azucre no leite. Pero, en primeiro lugar, se os tomamos con aramados, muros electrónicos, policías e todo tipo de obstáculos burocráticos, e despois mirámolos cunha mirada distante e desconfiada... dificilmente sentiranse benvidos entre nós.En

primeiro lugar, a cada un correspóndelle analizar os seus sentimentos e prexuízos cara aos inmigrantes. O noso ego mental, no canto de consideralos todos como elementos dunha única rede, compórtase habitualmente con dualismo: nin-outro-outro, gutarrak vs forasteiros que veñen aproveitar o noso benestar... e que supoñen unha ameaza para a nosa identidade. Pero non ten o ser humano dereito a saír do seu país por razóns económicas, políticas ou sociais (por motivos de sexo, relixión, etc.) e buscar, onde poida, unha vida máis digna? Oxalá cada un tivese ao seu ao redor os medios suficientes, sen ter que saír! Pero mentres non se logre un desenvolvemento equilibrado ou unha vida tolerante e pacífica en todos os países, sempre haberá fugitivos. Pensamos que os vascos non podemos ir a calquera parte do mundo en busca do noso oficio ou do noso alento vital, porque estamos a quitar algo aos locais?Como

sociedade, o primeiro que temos que facer é coñecer ás persoas inmigrantes, o que implica difundir a nosa cultura e facer un gran traballo pedagóxico para corrixir ou matizar as nosas perspectivas. Os medios de comunicación deberían pensar dúas veces que noticias dar ou non e como facelo. A actitude dalgúns políticos é realmente velenosa, denunciable; e os demais, cantas veces vémolos reunidos con asociacións de inmigrantes dun país ou participando nos seus actos? Son mensaxes enviadas a todos os cidadáns.
Os vascos nunca debemos esquecer que durante moito tempo fomos nós os chamados ‘xefes’ noutros países (por razóns económicas, por razóns políticas en tempos de guerra e despois por razóns políticas). Temos, por tanto, débedas cos inmigrantes e como brancos occidentais enriquecidos, non só as débedas morais.