Alto ou curto
Como eran os terribles bosques nos que coñeceran aos cazadores que adoraban aos cabalos no altar do hoyo de Ekain ou aos feiticeiros sacros de Praileaitz? Si, sería un abrigo elegante dun territorio que non deixaba ver máis que as vermellas rocas das montañas, embotadas polo vento, nin os cantiis das ondas do mar. Mar de follas e ceo de follas. Toda clase de árbores entrecruzábanse, e nunha sucesión interminable, un tras outro, refuxiábanse sombras.
Logo viñeron as fogueiras, as machadas, as arpanas, os troncos e as motosierras e acabáronse os nosos bosques naturais. Hai culturalmente en todo o País Vasco algún pequeno promontorio que non sexa tocado polo ser humano? Non o atoparemos. Eu, polo menos, non o coñezo. Todos os nosos bosques son culturais, plantados por nós, plantados por nós, replantados, raros, podados, pasteiros...O
enorme tamaño destes traballos explica a magnitude da importancia do bosque en tempos pasados. Polo menos nos últimos 2.000 anos a economía sustentouse no bosque: leña ao lume, carbón, forraxe, froitos, botín, construción, construción naval, construción naval e construción de ríos... O bosque foi fonte de enerxía, alimentos e materiais. Fonte de ingresos. E o diñeiro atrae o diñeiro, atrae o sangue. A loita. E a sociedade ten que facer unha loita aceptable, regrada, limitada ás medidas da nosa hipocrisía.
Duros enfrontamentos libraron o XVI-XVII. nos séculos. A madeira que constituía o principal caudal do bosque tiña dúas fontes de ingresos opostos: o carbón e os barcos. O carbón era a enerxía para a siderurgia, a industria máis poderosa, e necesitaba bosques ramalludos de fácil renovación, charcas e bosques de árbores curtas ou encorvados. Nos estaleiros, pola contra, necesitábanse árbores fresnos ou altos. Cara a cara, cara a cara, con ollos de cordeiro, puntas ou puntas opostas por completo.
O pasado febreiro. Adeus ao inverno e benvidos á policía municipal, ao céspede ou ao céspede. É bonito que che ennegrecas, pero para unha próxima vez deixarei ese camiño. Aínda quero tirar da madeira...
O outro día Berria traía a historia da desolada fachada de... [+]
Da madeira xorde máis que acha, entre outras expresións... Pero o proverbio di: "Acha pola madeira". Volta da muela: da semente á planta, semente á planta. Moitos deles foron Gotzon Garate. Preparada para o goce?
Que madeira, que acha. Que tronco, que acha! Semente. Era un... [+]
Madeiras duras, resistentes, que terán que soportar moita tensión e forza, botaranse nestas tebras, como dicía o outro día. Si por casualidade córtasche algunha árbore para conseguir unha madeira deste tipo, a lúa menguante de febreiro pecharase cun mes, e eses son os... [+]
O inverno adoita ser a época da madeira e a madeira. A maioría dos que se usan na nosa cultura córtanse no inverno. As madeiras resistentes, resistentes, resistentes á tensión e á forza, tiraranse nestas lúas. Os traballos de demolición de troncos que dean lugar a... [+]
As condicións meteorolóxicas han acabado; a auga, a auga e a auga. De que falar no ascensor ou na parada do autobús? Non hai novidades e hai que empezar a tirar doutra cousa para contar historias. A vantaxe de que se di que hai mal tempo, hai que pensar... O barro volveu ao... [+]
O carrozillo ou caracol (Rhamnus alaternus) non é abundante. É berozale e vive moi ben entre outras árbores e arbustos que comparten esta mesma afección, como o madroño (Arbutus unedo), o alcornoque (Quercus suber), o lauro (Laurus nobilis), a maternidade (Quercus... [+]
A última vez que estiven rodeado de ti. Jon Maia fíxose cargo da forza que ten o bosque e a árbore sobre nós, e da influencia que ten na nosa cultura para facer un deses grandes documentais; Gutik Zura chámase Gutik Zura e quen queira axudar cuns cantos centavos a... [+]
Do mesmo xeito que á árbore, é cultura pór a árbore encima e suxeitar as ramas. Gran coñecemento, cultura. Pola contra, rompendo as ramas e deformándolas, axudaría a unha planta que sería rapaz e daría á súa vez un novo futuro. Cultura: traballar. Axudar a crecer... [+]
Toco o violín. Son un arpista mellor que violinista, pero o violín é o meu medio de vida. Verán cálido, a calor dura moito. Pegámoslle. No verán teño a pagotxa, a corda de concertos. No verán, o Alfer, ademais do primeiro, se enorgullece, e algúns teñen que explicar... [+]
Si cando eramos nenos viamos a un can rascándose coa pata para acougar o picor ou para mandar ás pulgas a tomar o vento, diciamos que estaba “a tocar a guitarra”. Os cans, non sei, pero algún can tocará o violín. Quero dicir que será algún can violinista.
Para tocar,... [+]
As árbores, árbores e arbustos se mejillan, podan e encollen. Ás veces lagartos e brotes, ás veces poliñas, lindos cornos, e mesmo ramas duras. Quiteillo e deixei a ferida de regreso.
Cortamos as plantas para darlle unha forma determinada: para ter sombra, para que o sete... [+]
