POBREZA RELATIVA (segundo Wikipedia): “Nunha sociedade en desenvolvemento, por exemplo, os produtos ‘necesarios’ para vivir non son máis que comida e roupa; nos países desenvolvidos, pola contra, entre as cousas ‘necesarias’ atópanse as saídas unha vez ao mes ou os agasallos de Nadal. O concepto do que se necesita para vivir, e por tanto este concepto de pobreza, é relativo, en función da sociedade na que


vivimos”. Segundo o Instituto Nacional de Estatística (INE), unha de cada cinco persoas vive nesta situación, por encima do 20% dos enquisados. Na CAV, a cifra é do 9,4% e en Navarra, do 7,4%. Pero é coñecido que a situación actual é peor, xa que esta enquisa do INE realizouse en 2009 e cos ingresos de 2008. Todos sabemos que, para os amplos sectores da sociedade, desde 2008 o bo estilo de vida deteriorouse moito. Non hai dúbida, dentro dun ano ou dous, de que os ingresos actuais vanse a baixar para moita xente. Recentemente, por exemplo, o Goberno de España deixou medio millón de parados de longa duración sen un subsidio de 425 euros. Os datos da pobreza relativa en Hego Euskal Herria son os mellores de todo o Estado, pero seguirán aumentando, porque a situación económica e social seguirá empeorando.Sen

ser economista, quizá sexa valente estar a facer esas previsións malignas para o futuro, pero cos tempos nos que viven e cruzando os indicadores económicos e políticos, o máis atrevido é facer boas previsións, aínda que sexa economista.O que pasa é que, co obxectivo de facer fronte á

situación, os nosos gobernos queren satisfacer con receitas neoliberais os mercados financeiros e están a colocar no altar do sacrificio algúns dos alicerces sacros da sociedade do benestar. Até cando? Aí está a cuestión, que ninguén sabe canto sacrificio van necesitar os deuses do diñeiro. Tras moitos incidentes e protestas, en Francia aprobouse no outono a reforma das reservas, que afectou a miles de persoas. En España aprobarase a finais de mes, porque dificilmente se pode pensar que coa capacidade de mobilización social que existe, póidase paralizar esta nova reforma do PSOE. Seguindo o camiño da reforma laboral até agora, o PNV vai dar un paso adiante coa súa abstención –ou coa súa aprobación– e xa está.

E por iso, precisamente, o chamamento á folga xeral do 27 é un chamamento cheo de sentido, sabendo que non hai condicións para parar ese tren, que se escoite a protesta o máis forte posible e que sirva para falar da crise, como chegamos até aquí por orde do capital financeiro, e como non hai unha solución digna polo mesmo camiño. Todo indica que veñen tempos difíciles e que se teñen que reconducir con claves moito máis profundas, e as protestas tamén teñen que servir para alimentar esa nova dirección. Solidariedade, distribución, cambio de consumo, descrecimiento... son as novas inundacións que hai que impulsar. E, sobre todo, que a maior parte do diñeiro que se destina ao desarroilismo sexa destinado á investigación, iso si, modificando a base da liña de investigación: “A ver como vivir mellor con menos”, é a principal materia pendente deste modelo de sociedade occidental.

Cada vez escóitase máis o tema do cume do petróleo, que se irá concretando aos poucos. Aínda non se ha socializado como se vai a encadear a crise da enerxía á crise que estamos a vivir, pero iso tamén vén ou está no noso país. Por iso, na folga do 27 non podemos quedarnos sós coas pensións, é todo un exemplo o que está a bailar... É evidente a dirección cara á que van tirar as quenllas. Quen creemos na xustiza social, a distribución, a solidariedade, o decrecimiento e o equilibrio ecolóxico debemos facelo noutra dirección. Non hai máis remedio. Que mellor que comezar o ano con exercicios de vida reais?