“Estella aos nosos cemiterios”, digo nos últimos. É un símbolo de fortaleza e forza, así como de inmortalidade, por exemplo, na rexión de Escandinavia. Non desperdiciou o nome dos botánicos: Fraxinus excelsior. Fraxinus é un fresno latino, pero excelsior di que o máis longo é o máis alto. De aí non hai lugar todo o máis sacro. Non me cansarei de dicir que Estella é un dos alicerces da nosa cultura. Nunca. É posible que cheguemos a darse conta diso...

O fresno non é fresno, Fraxinus excelsior, só. Estella foi unha árbore. O fresno é o nome de todas as árbores. O fresno é o nome daquelas árbores que unían a terra e o ceo. Camiño cara ás estrelas. O fresno é o noso camiño cara ás estrelas. O sacro, o fresno é estrela. Cando no Neolítico os bosques derrubábanse e as grandes extensións convertíanse en campos agrícolas e pasteiros, os menhires, as estrelas metafísicas, levantáronse para restaurar esta conexión ao ceo.Na miña opinión

, o nome de fresno chamouse árbore salvaxe, orixinal, natural, non tocado pola cultura, é dicir, polo ser humano. O fresno de haxa chámase aínda omnipresente ao haxa non cortado.

Antigamente chamábase a calquera árbore real ou real. Ao parecer, Alfonso Irigoien aclarou o camiño que leva estas dúas palabras á palabra léxico e esta a Estella.A

palabra carballo utilizábase da forma da palabra Errexal. En xeral, calquera árbore foi chamado carballo ou séquito. Isto aclárao quen é amigo do fresno no xugo do sacro, o avellano. Avellano + carballo Hur errexela ou carballo de avellanas, como a muralla de mazás ou a roca de mazás. Nunca ouvín falar do carballo de mazás, pero si da mazá de carballo.

Os vascos reunímonos ao abrigo do carballo, que carballos? Quercus robur ou calquera árbore sacra? É o carballo, o carballo ou o olmo de Gernika? Estella, si!