Teño un amigo que non lerá este artigo. Non está incomunicado no cárcere, non morreu, non é un castelán. Simplemente non lle interesa o que escribo. Nunca mo dixo con claridade (non sei si debería dicir “precisamente porque é amigo” ou “sorprendentemente, aínda que sexa amigo”), pero estas cousas nótanse. Creo que non adoito dicir nada, nada esencial. Que me ocupo da pura forma. Con todo, non é certo que quen se interese unicamente pola forma ocúpese dela, senón que, en efecto, é unha forma inconsistente, deforme, antiestética, ou o sería si fose posible. Escribamos con mensaxe, pois é fermoso que digamos algo con palabras, non por ningunha outra cousa.

Teño un amigo que en literatura prioriza a mensaxe. A lectura do meu amigo pareceume sempre, sobre todo ética. Gústalle ler a teoría. Tamén eu valoro a beleza de varias teorías (baseada no pracer das cousas futuras ou na dúbida sobre o dato preciso), pero, en xeral, e coma se estivese en contradición co anterior, é unha maneira, digámoslo con sinceridade, do que xa vin e sobre todo do que sempre me preocupou. Estou de acordo en gran medida con BEÑAT Sarasola 2.256. Ttakun (H)Con quen dicía e citaba na fila: “Si o poeta ten que elixir entre a beleza e a verdade, porque vai apostar pola primeira dunha maneira inesperada. Así llo reprochou nunha ocasión Koldo Izagirre (nun poema): ‘Non es capaz de dicir a verdade tan bela como a mentira’. Teño un amigo que me toma prestados os

libros (e eu tamén a el), e por isto ou porque non sei onde os puxen na desorde do meu escritorio, debo mencionar mentalmente, aínda que sexa manipulando, o razoamento deste artigo que Fredric Jameson di no ensaio Marxand Form: “Cada cal ten a obrigación de ter en conta a forma das súas frases”. Si liberase o fluxo das miñas ideas (que Deus líbrelle), esta páxina sería un caos, máis grande aínda. Creo no oficio do escritor: non é un ser que sabe de todo (para o que hai expertos), non é un ser hipersensible e riseiro, adornado co don sempre gratificante da fotogenia e da omnipotencia, non é necesariamente un tormento, non vístese unha chaqueta, un hábito ou ou unha lente, senón que é un poeta, un poeta que non ten os conceptos, unha idea adaptada.
Teño un amigo que me reprochou e amoloume empezar todos os parágrafos da mesma maneira (e eu estaba de acordo con el).Si quixese contar, mentres escribo isto, digo mentira, esbozo isto, na cafetaría que estou, como falan na mesa de

á beira unhas mulleres maiores das súas nais (E nai aínda se vale?), tería que manexar tanto a materia prima para conseguir os obxectivos que aínda non sei (emocionar ao lector, ás nais tamén para denunciar o egoísmo desas fillas, para denunciar a falta de sentido de toda a sociedade, mesmo para deixarme confundiría como merecía).