sobre todas as nubes. O pobre diaño da foto da dereita está condenado a ser o satélite de Cabaza desde que alterou a expresión á súa volta do akelarre. Si, o tríptico Kalabaza, que en decembro cumpre 25 anos, é un personaxe de película memorable; en concreto, o narrador de historias curiosas que suceden en Kalabaza. A película do pasaitarra Juanba Berasategi mostra un mundo imaxinario rico e difícil de atopar na animación actual, homoxénea e globalizada: Tartalo, Galtzagorri, Kukubiltxo, Xaxpiki, lamiak, sorginak, Patxi errementaria... A primeira longametraxe vasca de animación de maxia débese á mitoloxía, ás lendas e á tradición oral. Na era de 3D, xoia bidimensional.

Xa pasaron 25 anos, e a pesar diso, o Cabaza Tríptico ha mantido unha certa frescura no ambiente. Os bos traballadores formaron unha colección de historias entrelazadas pola fina ironía –foi un gran esforzo completar unha película de animación de hora e media para a época–, e grazas a iso podemos ver na pantalla as travesuras do pequeno Kukubiltxo, as curiosas conversacións de Patxi con Galtzagorri, as intrigas do malvado pastor... Tamén hai que destacar o coidado e coidado tratamento que se lle dá ao eúscaro –hai que ter en conta que Koldo Izagirre foi o

guionista–. Cabaza de Noiz 2? Berasategi di que pensa que algún día debería facelo, con novas técnicas pero sen grandes cambios, “mantendo os personaxes, traendo mitoloxía á situación actual, cun pouco máis de katxondeo, deixando atrás os complexos”. Veríano os nenos de hoxe en día? Baixo o influxo dos debuxos animados baratos asiáticos, as películas de Anime e Manga multiplicáronse nas nosas cadeas de televisión. Ao ritmo acelerado de anuncios, debuxos e televisión en xeral, o público afíxose aos planos saturados. E a Cabaza, afortunadamente, ten outra calma, unha velocidade que permite gozar de imaxes e conversacións.

Os nenos de hoxe non o sei, pero estou seguro de que algunhas xeracións máis atrás estariamos encantados de ver novas aventuras de personaxes que no seu día nos fascinaron, fotogramas que nos quedaron cravados nos ollos e na cabeza. E si non, os nostálxicos da infancia poden chegar á película orixinal.