Estreouse en setembro de 2009, ante máis de 500 espectadores, no canadense Vancouver. Despois, dérono nos festivais de Montreal e Ámsterdam. Este ano foi exhibido no festival de cine de temática sanitaria que se celebra en Grecia. Dúas ducias máis de presentacións estaban programadas para 2010 en Inglaterra, Holanda, Noruega, Líbano, Croacia, Bosnia, Italia e Francia. O máis próximo a nós foi o Marmand de Bordeus o 11 de outubro e en Toulouse o 15 e 16 de outubro. No DVD, porase á venda polo día. The Idiot Cycle, que leva como segundo título “O que até agora non che dixeron da cancillería”. Emmanuelle

Schick García (1977) é o autor da película. Filla do pai canadense e da nai española, vive desde pequeno en Canadá e xa ten premiada a película, como A petite morte que narra as entrañas do cine pornográfico ou 20 ans déja que explora nas fazañas do equipo francés na Copa do Mundo de rugby de 1987.

Esta vez, con todo, The Idiot Cyclek non vai ter moito éxito no seu país natal, Canadá. Ninguén quere asinar un seguro necesario para garantir a distribución comercial.Erro and Omissions Insurance, chamado seguro E&Ou, é obrigatorio para asegurar o pago da sanción en caso de denuncia. Ninguén conseguiu vender a póliza. Emmanuelle Schick explicou que moitas das compañías que venden este tipo de seguros queren ter as mans limpas, xa que entre os seus clientes hai corporacións de biotecnoloxía e petroquímica.A

revista británica The Ecologist foi a encargada de entrevistar a Schick para o número de setembro. Así recolleu The Idiot Cycle, o corazón da roda imbécil: “Unha vez que xorden os problemas, nin as empresas nin o goberno queren entrar na fonte deses problemas, porque é demasiado complicado e non achega beneficios para o sistema económico que temos. (...) A industria ve os problemas non como un problema senón como unha oportunidade para o negocio. Non ten beneficios para os cidadáns, pero si para as corporacións. Moitas das industrias ‘coidadoras’ do medio ambiente (con diñeiro público) son as que xeraron contaminación previa, as que puxeron á venda produtos químicos novos como o amianto sen un estudo suficiente. Por iso, as corporacións teñen dúas veces o negocio. É unha estupidez que lles deixemos facer o seu”. A

película céntrase en seis grandes compañías: Dow Chemical, Basf, Bayer, DuPont, AstraZeneca e Monsanto. Estes son os principais produtores de sustancias que, segundo moitos expertos, provocan o cancro e á vez os principais produtores de remedios para tratar o cancro. “O cancro é a enfermidade que máis negocio move no mundo”, afirman no papel promocional da película. Foi galardoado cos Premios Nobel de Química e da Paz co refrán do sabio Linus Pauling: “Todos deberían saber que a ‘guerra contra o chanceler’ é unha

fraude”. Akuri
The Idiot Cycle profunda principalmente en dous contaminantes. Por unha banda, nos Organismos Modificados Xeneticamente: En Europa trátanse con frecuencia nos medios de comunicación, porque a polémica ao redor deles segue estando viva. Doutra banda, a contaminación por dioxinas.O
seis grandes compañías mencionadas son os principais contaminantes, pero xunto a elas plántalas incineradoras que calcinan os residuos urbanos son as principais emisoras de dioxinas. “A xente tamén cre que non hai ningún problema nisto, di Schick, porque non ouviu nada diso, ou cre que non vai ser para tanto, porque a industria fixo un gran traballo

na trivialización do problema”. En todo o mundo a industria está a cantar cunha especie de incineración en Bizkaia, Gipuzkoa e Navarra: que non hai estudos científicos destacados que demostren o efecto desas contaminacións, que hai moitas dioxinas no aire que non son incineradoras... Pola contra, os científicos de Emmanuelle Schick aseguran que hai 150 dioxinas diferentes e que están ben separadas as máis perigosas para provocar o cancro e as demais, como as que se producen en quéimaa de bosques ou na produción de plásticos ou nos arroios.

Schick subliñou outros dous factores que condicionan a investigación nestes temas. Os investigadores de Dioxin chegan a unha profundidade a partir da cal o internamento resulta caro e non se lles paga para continuar. Pero peor que iso é que moitos dos científicos que teñen que realizar estudos e valoración de riscos estean directamente pagados por compañías químicas. Por citar un caso destacado, o doutor Rice, asesor da Axencia Internacional para a Investigación do Cancro (IARC polas súas siglas en inglés), traballa ao mesmo tempo na filial Cropscience que se ocupa de transxénicos no seo da multinacional Bayer e, ao mesmo tempo, é asesor do Instituto de produtores petrolíferos de EE. O home pago polas petroleiras aconsella os riscos do benceno...A

película pretende evidenciar que as institucións públicas están a fallar no que á chanceler refírese, na súa obrigación de protexer aos cidadáns. Fala do goberno, pero tamén das universidades, dos organismos de control, etc.

Schick ten máis críticas. Non coincide con que ecoloxistas e agricultores centren as súas protestas na alimentación. “A industria pode responder que está nas nosas mans elixir, que podemos comprar outra cousa (...) Pola contra, o tema da saúde pódese facer máis difícil de ignorar. Todos coñecemos a alguén que ten cancro, todos queremos coidarnos a nós mesmos e aos nosos máis próximos da enfermidade; por iso a industria impide este debate sen interrupción”. Tamén se queixa de que nos principais medios de comunicación trátanse

estes temas en moi poucas ocasións e na maioría dos casos de forma anecdótica, os danos que os millóns de moléculas artificiais que respiran, comen ou tocan diariamente á saúde das persoas non están nas axendas informativas.Destes

millóns de novas moléculas, moi poucos foron estudados polos seus efectos sobre a saúde e nin sequera menciónanse os danos que poden causar sinerxías entre dúas ou máis. Sen atencións, ponse á venda novos produtos que saen do mercado, como o amianto, cando se producen grandes danos. E unha vez diagnosticados os chanceleres, as mesmas compañías químicas son as encargadas de vender os remedios máis caros.

En Euskal Herria tamén vivimos nun ciclo estúpido. Cando me atopen un tumor, atenderanme con agarimo na mutua que ten á súa fronte ao xefe da fábrica de cemento.