O mundo debería ser o dos cantantes e os bailaríns! (J. M. Coetzee)

Vendo as miñas reticencias para conseguir a inspiración e seguir ao ttakun, pensei que un pequeno exilio non me viría mal. Aproveitei a ponte de principios de outubro para ir a Londres cos meus amigos Iker e Maialen. "Como é iso?", díxome outro severo amigo. “Aproveitando as festas do imperialismo, fascismo e españolismo?”. Puiden responder oportunamente que ía a Londres a celebrar os aniversarios de Trafalgar, pero o contragolpe saíume estúpido. “E ti? Que? Que vas facer?”. Tiven que aguantar un cuarto de hora de retahíla, non sei de que clase de escolas públicas e da necesidade de militancia política. Caramba, non hai nada peor que os extremos coherentes. Bo, por fin expliqueille que ía escribir un papel. Seguramente non lle pareceu o acto máis eficaz contra aquela festa imperialista, pero polo menos foi o suficiente como para non considerala un colaborador.

Non era un traballo fácil. Por sorte, ocorréuseme burlarme un pouco de min, sen ter en conta que o fiucego vasco abertzale fixo unha colección de DVDs para Euskal Herria Lau Haizetara, leu a Karmele Jaio e escoitou a Ken zazpi. E a pesar das diferenzas de idade e experiencia, víame como Ander Calzada do conto dO último fandango de Ur Apalategi en Buenos Aires . Golpeado polo ttakun, conducido ao ridículo, no punto do knockout, sen saber por onde pegar.

Cando Maialen, Iker e eu vimos un pub repleto de xente e nun ambiente festivo, estabamos cerca do Soho. Un cantante estaba a facer coroas na man no canto de tolos. Entramos, pensando que non se poden vivir todos os días. Iker dirixiuse ao retrete inmediatamente despois de entrar e Maialen e eu quedámonos no centro do bar. Non nos daba conta de que aquel pub tiña pouco que ver cos bares tradicionais da parte vella de Donostia. Alí non había armario, e a música estaba lonxe do que fixeron Artze, Irigarai, Iriondo, Laboa, Lete e compañía. A música corría dun lado a outro baixo as ordes do cantante travestido, e dominaba a excitación e a desorde, a desorde e a distracción. Pensei no que un amigo dicía sempre: “Que ben arránxanllas os gais!”. Cando Iker volvía do baño, a cantante gritoulle “hey boy...!” e fíxolle un xesto indecente. Os que estaban preto del mirábanlle de arriba abaixo, sen ningún disimulo, mentres se achegaba a nós. Ao chegar contounos, medio asustado, que un home de broma, esperando que o retrete quedase libre, fíxolle baixar os pantalóns. Entón deime conta de que un home se me achegaba máis do habitual. Volvinme e vin outro, parecido. O paquete ou o bolso (si, o bolso; exactamente dixit) de Iker e eu mesmo estáballes mirando con descaro. Sen dúbida era Maialen a que mellor se atopaba alí, sen poder conter a risa. Mentres tanto, a xente púxose a cantar sofocadamente I am What I am. Darko Kovacevic e eu estabamos máis fóra de xogo que nos seus últimos anos. Co pretexto da calor que se facía no local conseguimos convencer a Maialen de que saíse. Ou para escapar, quizá. Como vascos de verdade, demostramos unha vez máis que somos moi complicados na negación.Saímos dos pubs cos primeiros compases de I will survive, reprochados pola felicidade.