Mentres falabamos do bany de Bengala, Ficus benghalensis, o amigo que lle ensina a arpa ao cornudo, preguntoume: como é posible que unha soa árbore someta 20.000 metros cadrados? Para empezar, era un tipo estupendo. E logo, construíndo un crecemento que nunca termina. Truco da árbore: raíces que abrirán as ramas e que, de cando en vez, alargarán as súas raíces de arriba a abaixo, pegaranas cando cheguen a terra e serán muletas para ensanchar aínda máis a rama. Estas raíces maculadas denomínanse raíces de columna. A columna garante o ramal e reabastece de novo alimento, o ramal crece e prolóngase ao longo da medida e a árbore alcanza unha enorme anchura.

Nesta época eu vexo outras árbores apoiadas de maneira similar, así como as higueras de aquí, Ficus carica, pero sobre todo manzanos, Malus x domestica. Nos anos de mazás como este, as ramas dos manzanos adquiren unha carga de mazás tremenda e si non se lles axuda, derrubaríanse e romperían. Como a quen se lle rompeu a cunca do xeonllo, débenselle dar bastóns ao manzano cargado. Colócanse cardos para que a rama se manteña intacta e póidase recoller a mazá debaixo. Ao ser só para suxeitar, a rama do manzano non se estenderá moito máis, si alimentásese da txardanga converteríase na sidra da outra cuba. A castaña (Castanea sativa), o aliso (Alnus glutinosa), o avellano (Corylus avellana), faise co que está a man, pero necesita unha pinza propia que se divide en dúas ramas. A cana, por exemplo, non serve para as muletas. Por ter cana da especie que sexa, a mesma cana, Arundo donax, ou bambús, Bambusa sp. etc.– Non terá txardangoras e non poderá ser utilizado para o traballo. Para outros traballos, a cana é única. Por exemplo, naquelas terras do banya xigante utilízase para estruturas de estadas. Excelentes para soster casas de 40 plantas ou formas sorprendentes.