Repugnamos os días de folga para denunciar a vergoñosa reforma de rételos. Ao terminar as manifestacións masivas, os que falan na praza do Concello de Baiona dannos a seguinte cita, cunha serie de marmicas polas marxes: por que vale perder o soldo nun movemento esporádico, e levar unha folga indefinida dunha semana? Que os trens, os camións, os metros detéñanse, as escolas, os correos, as fábricas privadas, paralicemos a este país cun goberno que non respecta ao cidadán máis vulgar.

Destruirán os centros fiscais que utilizan o País Vasco. Non tocarán a manta que está ao servizo dos máis ricos. Aínda que Fillon acaba de dicir que este tema non é tabú, Sarkozy insiste en que non é o presidente que vai subir os impostos, por suposto, para os multimillonarios. A fiscalidade, por tanto, eríxesenos como garante de inxustizas fundamentais, tanto nas obras como nos discursos. O tema de rózalas o mesmo. Especialmente para as esposas dos que traballaron coidando dos nenos, lembrando que durante toda a súa vida laboral sacan a peto unha moeda un 20% inferior á dos homes. A independencia económica da esposa está cuestionada. Podemos perdelo, xa que non é un dos obxectivos nin recoñecidos desta reforma para reorganizar a sociedade patriarcal branca. Do mesmo xeito que as esposas emigradas –testemuñas da histeria contra os chamados «roms» dos gobernantes de verán– sobran nos centros de traballo. Sobre todo en tarefas de nivel inferior. Ás poucas mensualidades. Dinnos que o sistema de retes é salvable, pero que o cambio de cambio

négasenos a capacidade de retirar ás nosas xeracións e ás veciñas nunha idade aceptable. Creo que a reforma ten un dobre obxectivo: por unha banda, abrir o camiño ás empresas privadas que ofrecen a retreta capitalizadora –a maioría dos dirixentes son amigos dos presidentes– e por outra, a incineración dun mundo laboral dominado até agora pola división e os diferentes dritos. Hai vinte anos que os neoliberais declararon unha guerra silenciosa en prexuízo do traballo.

Cando se empeza a pensar ben, está claro que a maneira de salvar rózalas é preferible o traballo coa calidade e o salario axeitado. Poida que para a seguridade social, para as compañeiras da retreta ou para a saúde. A elite que manda non é iso: o Estado retrocede en moitos ámbitos públicos e a hexemonía non quere impor nin un céntimo nas estruturas solidarias. Laurence Parisot, directora da MEDEF, non reivindica nada máis.

Incítannos ao sacrificio. Estamos máis preto das preocupacións das amplas bocas do

CAC 40 que dos almorzos de indignación do esmoleiro de casa. Conseguiron cercar os nosos cerebros. Por iso é tan difícil loitar e malgastar o diñeiro dun día de folga, aínda que sexa en defensa dos dereitos dos cidadáns. Os sindicatos anunciaron desta maneira as actividades dos sábados para agrupar aos traballadores que non dispoñen de recursos suficientes. A folga, é só un problema de recursos económicos? Como no momento de comprar un coche novo ou unha pantalla de HD Ready? Si esperamos acumular recursos para ir á folga, pódese esperar moito tempo para moitos. Mentres tanto farán o que lles plazca de nós, e no fondo os europeos seremos pauperizados polos salarios dos chineses máis ordinarios. Os mineiros da terrible novela Xerminal de

Emile Zola non tiñan medios para baixar á folga cando deixaron o traballo baixo a dirección de Etienne Lantie. Non gañaron naquel agre mes de decembro, pero algo cambiou neles.