Sentíame feliz ata que me convenceu de que non había dita. Cada vez que dicía que era feliz, ninguén me cría. Comezaba a dicir que era feliz, e pronto comezaban as desgrazas. Que tomou vostede para tontearlo así esta vez?

Dio si atrévesche. Que mentiras contarasnos? Picábanme así. Porque é imposible que un home pense que pode ser feliz. Si, era feliz, pero a miña soidade era tan grande como a miña felicidade. Estaba completamente só, como unha persoa que está completamente tola ou libre. E vivir a felicidade soa, tola ou libre, non ten ningunha graza. A felicidade era unha inxuria intolerable. Para min, aquilo era un amolo. Era necesario que eu decidise quedarme ou partir coa felicidade. Entón empecei a falar

da miña depresión, da miña tristeza, da miña falta de felicidade, e todo o mundo creume: esforzábame por facer luz solar ou tormenta para enfurecerme polo tempo, sobre todo os domingos, botei toda a roupa que era colorida do meu armario de roupa, empecei a vestirme de negro puro en todas as iniciativas da miña vida, especialmente nos meses de resurrección; Tiña bo gusto.

Que pracer poder expresar a miña desgraza, que gran pracer! Que contento me sentía ao conversar coa xente sobre a miña vida miserable, que contento sentía eu e que contento aqueles que me escoitaban como enfeitizados, cheos de entusiasmo, coa atención entusiasta do psicanalista. Que felices anos! Era a miña vocación, ser un tío realmente triste. E así fun até hoxe. Pero xa pasou o tempo, foise! Non cambiou nada, pero eu si. Escoite a miña confesión, berro: Estou esgotado! Aburrida! Asqueado! Por mor do corenta anos que gastei en miserias! É demasiado! Basta! É verdade, recoñézoo, non socialista, nin capitalista, nin fascista, nin comunista, nin hinduista, nin musulmán, nin cristián, eu decidín ser feliz aquí e agora, e non hai nada no mundo que me faga retroceder na miña decisión! Óuvesme? Non esperedes que desista a miña decisión! Tristes socios de todas as civilizacións, sociedades, igrexas, asociacións, partidos políticos que me prohibides ser felices, queredes darme alegría? Váianse ao diaño!