Kristian é o novo protagonista deste conto, e nos numerosos capítulos deste conto recóllense as historias que lle sucederon a este jovencito. Podemos dicir que o argumento é bastante complicado, xa que en poucas páxinas cóntansenos moitas cousas. Esta é unha das características deste conto: a súa particular estrutura. Aparecen tres voces que narran a historia, unha terceira persoa (o doutor Kutz, que nos informa das conversacións que mantivemos con Kristian) e dous diarios en primeira persoa: a de Kristian, por unha banda, e a de Elizabeth, polo outro. Combinando os textos deste tres elementos, Asier Mendoza consegue completar o puzzle deste conto, e grazas a este traballo gañou a I edición da obra organizada polo Concello de Lezama e Elkar. Premio Literatura Infantil Mikel Zarate. Neste sentido, é moi gratificante que un premio literario permita a escritores noveis, que anime aos mozos e que no panorama literario lancen outras visións, historias, formas de contar.

Mendoza móstranos un relato bastante próximo ás historias dos vampiros; máis aínda, hai moitos textos, películas, referencias, que nos son coñecidos, aquí e alá, reflectidos no texto. Esta tradición de vampiros explícasenos desde o principio, desde as primeiras liñas do libro: “Por que non vía Kristian a cara limpa diante do espello? (…) Sabía que algo estraño estaba a sucederlle, e a sospeita que ía crecendo aos poucos non lle deixaba durmir tranquilo” (páxina 7). Pero como vemos que en varios capítulos a sospeita está a facerse realidade, o final vai sorprender ao lector dando a volta á historia, explicando outras visións e feitos.Estoutro

Nós é un conto que se le bastante fácil e rápido. Trátase dunha narración de capítulos curtos na que, como xa se mencionou, ademais de ofrecer múltiples puntos de vista, diversas voces contribúen a dar unha gran vitalidade ao ritmo do relato. Pero, doutra banda, as voces non están moi logradas, as transcricións das conversacións parecen relatos, as narracións dos xornais ás veces son demasiado exactas, compostas de entrevistas, demasiado descritivas (como a conversación de Kristian cos seus pais unha noite).
Salvo estes inconvenientes, podemos dicir que nos atopamos ante unha historia sorprendente e entretida que se le, un relato vampirico que Mata, a través das súas imaxes, ambientou.