Había visto que daba bos rendementos. Parecía un método infalible empregado por moitos dos columnistas de aquí. Mentres non sabían que escribir, saían á rúa e sempre se atopaban con xente de artistas; director da Orquestra de Euskadi, actriz de éxito, cantante dun grupo de rock, pintora... Polo demais, tamén hai xente, todos os importantes: un ex conselleiro de cultura, un presentador de televisión, un académico, un xogador do Athletic... E así, co que algún deles dicíalle, o columnista formaba o seu pequeno texto. Non estaba moi inspirado ultimamente, non se me facía fácil a idea da columna e pensei tamén en ensaiar o método. Ao cabo dos primeiros días non atopei nada, un par de semanas máis ou menos, e ao chegar o final do mes non atopei a ninguén na rúa que puidese salvar a columna. É tan triste a miña vida. Pero cando estaba na liña de como eran as cousas, escribindo de novo a columna e enviándoa á redacción, atopeime cun bertsolari de segunda categoría que se negou a participar nos campionatos. Non é moito, pero bo, mellor que nada. Seguía os golpes e non tiven que explicarlle o fío. “Non vouche a dicir o que tes que escribir”, díxome mentres observaba si, tras o recorte, o calvo sobre a cabeza notábaselle demasiado, “pero pensa nunha palabra, Biopower, Biopoder en eúscaro. É a Foucaultena”. Si, Foucault. Michel

Foucalt demostrou que o poder non é unha cousa pecha e estática, que hai relacións de poder máis que centros de poder. Ao final da súa carreira intelectual desenvolveu o concepto de biopoder para explicar como nas sociedades contemporáneas o poder penetra até as entrañas da vida humana. O poder controla os nosos costumes, accións, desexos, sentimentos e demais. José Luís falaba de como, co cesamento do fogo de ETA e as súas declaracións posteriores, o poder está a se esforzar por que non esteamos contentos. Controlando a nosa felicidade.

Xa é unha vella historia isto de estar triste. Na historia do catolicismo o mundo foi irremediablemente repetitivo, o sufrimento, que na vida post-mortem virá a hora da festa. O val das bágoas e todo iso. Pola contra, as artimañas do poder para controlarnos a todos son moi variadas, e no capitalismo tardío a xente domínase por medio do xusto oposto. A través da necesidade dun pracer constante. Xa non estamos condenados a estar tristes, senón a estar contentos. E en realidade, non se que é peor. Cantas fatigas, en efecto, para estar contento! Parella (fermosa, cunha carreira e un máster...), unha familia modélica (un par de fillos, comidas e ceas de Nadal), plans con amigos (ceas, esmorgas, excursións...), plans con compañeiros (un pouco de footing, un partido de futbito...), “vestirse” de arte e cultura (tempos de ignorancia, museos, fundacións...), estar cun mesmo. Así as cousas, non é de estrañar que os nosos sexan os tempos dos sples; borrados de pracer, acabamos por cansarnos. Cantas veces ouviriámolo: “Estou ansioso por pasalo aburrido tirando todo o día no sofá”. Non en balde, precisamente a Baudelaire, un amigo preguntoulle unha vez, “es feliz?”. A resposta do poeta foi pouco simbolista: “Non estou tan morto”.