“Hondoratzen hasi da ontzi zaharra, zurea ez den ametsean ito zara”; “Lantegia altxatu dutenentzat kalea dugu ordainetan”. Bazen ordua hemengo talderen batek fabrikei buruz hitz egiteko.

Gure belaunaldiak ez du borroka handirik irabazi. Gauza asko eginak eman dizkigute –euskaraz ikastea, soldadutzarik ez, gaztetxea–. Gaztetan hiru hilabeteko lana genuen gastuetarako. Orain langabezia dago eta gutxieneko beharrak asetzeko gorriak ikusi beharko ditugu. Ez dugu iraultza espero, baina jendearen pentsaera aldatuko da.

Hau da garena. Punk eta Oi! taldeek beti justifikatu behar dute beren burua?

Etiketek hasieran identifikatzeko balio badute ere, kaiola dira. Barrukoa atera nahi dugu musikarekin, sormenari mugarik jarri gabe. Kritika gehienak onargarriak dira, baina jende asko karratuegia da. Musika aldatuz doa eta ilea pixka bat luzatu zaigu. Estilo askotariko taldeak ezagutzea aberasgarria da.

Egiozu aurre. Depresioari buruz sarri idatzi duzue. Arrasateko punkaren psikologoak?

Psikologoak baino gaixoak gara eta musika gure terapia. Atera beharreko lotsak, kezkak... daude. Harro egon behar dugu, bakoitza den bezala onartu eta norberarengan konfiantza izan, gutaz diotenari garrantzia kenduz.

Oi!-aren ezaugarri dira lagunartean abesteko kantak, zuenak bezala…

Bai. Zuzenak dira, edonork abes ditzake eta mezua argia da. Bidegabekeriak salatzeko tresna da guretzat musika, eta ondo pasatu eta lagunekin mozkortzeko aitzakia.

Extra moduan, tabernako folk kanta ederra egin duzue. Fiachras, Bizardunak, Pogues, Dubliners... gustuko dituzue?

Gustuko ditugu horiek eta baita Billy Bragg, Woody Guthrie, Levellers edo Ruper Ordorika ere, esaterako. Abestia modu espontaneoan sortu zen, ia diskoa grabatuta zegoenean, bateria-jotzailea Pragan zegoela. Anekdotikoa izan da, baina gustura geratu gara. Agian aurrerantzean...