Farenheit 451. Zuz.: François Truffaut. Akt.: Julie Christie, Oskar Werner. Britainia Handia. 112 minutu.

Liburuei buruzko legeren bat egiten hasiko balira, debekatzeko izango litzateke, zalantza gutxi. Eta liburuak erretzea du ofizio, preseski, Guy Montag-ek. Irakurtzea delitua baita Farenheit 451 filmean. Distopia honetan ordea, distopia gehienetan bezala, zalantza sortuko zaio protagonistari, Clarisse izeneko bizilagunarekin berba egin ondoren. Zer ote dute liburuek, hainbeste jendek legez kanpo irakurtzeko? Zalantzatik transgresiora: liburuak etxera eramaten hasiko da, eta gauez irakurtzen. Emaztearekin duen harreman monotonoak badu zerikusirik horretan: egun osoa pasatzen du pantailaren aurrean, pilulaz gonburu egina. Goitik behera aldatuko da Montagen bizimodua irakurtzen hastearekin batera. Eta arazotan sartuko da: emazteak salatuta, sutetxeko lankideak etxean izango ditu berehala.

François Truffauten Farenheit 451tik arreta gehien deitzen duena pertsonaien jarrera hieratikoa da. Horri esker, kutsu absurdoa hartzen dute eszena askok –Montag lehen aldiz irakurtzen hasten den unea kasu, atzamarrarekin letrak lerroz lerro azpimarratuz–. Filmaren argazkiak, musikak, 60etako estetikak, begiei esperientzia berezia eskaintzen diete. Baina nirekin zerbaitek ez du funtzionatu: tentsio narratiboa bota dut faltan eta oinarrian elementu interesgarriak izan arren, kafeina gehiago eskertuko nuen.

“Baina, Bereziartua, zergatik ekarri diguk pelikula hau?” galdetuko du baten batek, duela 40 urte baino gehiagokoa izanda, eta Truffaut bezalako norbaitekin sartzearen arriskua kontuan hartuta. Ba, Nagore Tolosak euskaratu berri duelako filmaren oinarri izan zen nobela, Ray Bradburyren Farenheit 451. Txalapartak eman du argitara eta, pelikula ikusi ondotik hura leitzeko gogoa sartu zait. Horrela igual esan ahalko dut, hainbat literaturzalek historian ezagun egin duten esaldi hura: “Nahiago dut liburua”.