Pero esas situacións non se crean “agora si” e listo. O Estado, aínda que teña vontade, necesita a súa fase de adaptación, sobre todo para que se apropien dos movementos que ten que facer a cidadanía española. E non parece que esteamos nesa fase.A

esquerda abertzale ten a vontade de pasar esta páxina do conflito violento e para iso hai tempo que iniciou un longo proceso: O cambio representouse co documento “Zutik Euskal Herria” e agora hai que levalo a cabo. Ten bastantes dificultades para pór na mesma liña a todos os que están dentro de casa e para que se dea conta de que os seus pasos son verdadeiros, sobre todo ao PSOE e ao PNV, fundamentais para pechar como cómpre o lado humano do conflito.Non parece

que vaia haber ningún movemento do PSOE ata que ETA o diga claramente. E, ao parecer, a organización armada non o vai a facer público dunha parte a outra. O primeiro que ten que facer é aprobar a Declaración de Bruxelas, o mellor sinal que vai na dirección correcta.

E logo hai que velo, o lóxico sería que o PSOE actuase con intelixencia e fixésese a favor dunha solución digna ao conflito. Noutras ocasións tamén buscou a negociación, e para el en situacións moito peores. Por que tería que renunciar agora? Esa é unha das concepcións que pode haber no Estado. O outro é moito máis clásico e habitual: pero para que negociar si somos os vencedores? A loita das dúas concepcións está aí, e de momento son as duras teses dos gañadores as que máis saíron á luz. O ex director de ABC Jabier Zarzalejos resumía perfectamente a esencia desta visión no artigo escrito o pasado sábado nO Correo: “ETA está a envorcarse á defensiva e embarrando o terreo co fin de facilitar a internacionalización do conflito, é dicir, o seu problema. Este momento, por tanto

, sería bo para que o Goberno disipe calquera dúbida, tanto no exterior como no interior: isto non é un problema de ‘resolución de conflitos’, aquí as claves son a vitoria de ETA e o Estado de dereito”. O sucedido coa manifestación de ESAN EH é testemuña dunha actitude tan contundente como a actual. Dúas manifestacións en defensa dos dereitos civís e políticos foron prohibidas por ser supeditadas a ETA e apoiar á súa estratexia, segundo a mesma fonte. Trátase dun camiño de curto percorrido, porque quen antes ou despois convocaron e apoiado a manifestación lograrán canalizala, e de maneira máis contundente que ao principio. Sábeno o xuíz e as demais autoridades. Pero execútase o “imperio da lei”.Coa

prohibición das manifestacións, o PSOE quizais está a lanzar unha nova mensaxe, dirixido especialmente a quen traballan coa esquerda abertzale, especialmente no que se refire a EA e ás próximas eleccións municipais e forais, entre outras cousas: “Teña coidado, porque as consecuencias que sofre a esquerda abertzale tamén vostedes poden padecelas si están a apoiar ou disfrazando”.

JON BILBAO quedou en liberdade tras case 29 anos de cárcere en España. Ademais de ser humanamente enorme por moitas razóns, é un dos expoñentes da vinganza do Estado. A dispersión, a doutrina Parot e o trato cos presos enfermos son algúns dos instrumentos máis crueis e útiles desta vinganza. O Estado ten moitas maneiras de expresar que está a desmontar a corda dos cárceres e nese terreo debería ser moito máis claro para ver aos presos dunha vez por todas como persoas e non como meros instrumentos de presión útiles no conflito.